Metyloprednizolon jest substancją czynną z grupy glukokortykoidów. Lek jest dostępny w postaci roztworu do infuzji, roztworu do wstrzykiwań, maści lub kremu.
Co to jest metyloprednizolon?
Metyloprednizolon to biały krystaliczny proszek, który jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie. Jest dostępny w handlu w postaci monopreparatów lub preparatów złożonych. Metyloprednizolon jest jednym z niehalogenowanych glukokortykoidów. Są one stosowane głównie w przypadku braku kortyzonu.
Ponieważ jednak substancja czynna ma bardzo szerokie spektrum działania, może być również podawana w przypadku innych chorób, takich jak niewydolność nadnerczy, choroby układu oddechowego, zapalenie stawów lub przewlekłe zapalenie żołądka lub jelit.
Metyloprednizolon jest dostępny w postaci tabletek. Jednak lek można również stosować jako wlew lub zastrzyk. W przypadku chorób skóry metyloprednizolon stosuje się głównie w postaci maści, kremów, balsamów lub roztworów.
Efekt farmakologiczny
Metyloprednizolon jest glukokortykoidem. Glukokortykoidy wiążą się z określonymi receptorami w komórkach. W rezultacie interweniują w syntezę białek. Działają przeciwzapalnie i przeciwproliferacyjnie. Lek jest hamowany, a wszelkie reakcje immunologiczne, które występują, są hamowane.
Metyloprednizolon nadaje się również do leczenia przewlekłych chorób układu oddechowego, ponieważ substancja czynna powoduje puchnięcie błon śluzowych układu odpornościowego. Wraz z udrożnieniem następuje również rozszerzenie oskrzeli. Daje to chorym znacznie lepsze powietrze.
Glikokortykoidy, takie jak metyloprednizolon, są również skierowane przeciwko niekontrolowanej reprodukcji tkanek. Wzrost tkanki jest zahamowany, tak że niechciane wyrostki skórne nie rosną dalej, lecz kurczą się lub nawet znikają.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Metyloprednizolon działa obkurczająco i przeciwzapalnie. Dlatego jest stosowany między innymi w leczeniu chorób alergicznych. Przewlekła astma lub astma alergiczna to również możliwe wskazania do przyjmowania metyloprednizolonu. Inne choroby układu oddechowego leczone lekiem to infekcje zatok, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP), sarkoid, alergiczny nieżyt nosa i przewlekłe zapalenie oskrzeli.
Ponieważ lek hamuje aktywność układu odpornościowego, choroby autoimmunologiczne są również leczone metyloprednizolonem. Należą do nich choroby, takie jak zapalenie naczyń, zapalenie stawów, zapalenie wielostawowe, łuszczycowe zapalenie stawów lub toczeń rumieniowaty. Za pomocą substancji czynnej leczy się również autoimmunologiczne, przewlekłe choroby zapalne jelit, takie jak choroba Crohna lub wrzodziejące zapalenie okrężnicy. To samo dotyczy ciężkiego zapalenia nerek spowodowanego reakcją autoimmunologiczną.
Maści i kremy zawierające metyloprednizolon mogą hamować alergiczne reakcje skórne i stany zapalne. Substancja czynna jest przepisywana na choroby skóry, takie jak pokrzywka, neurodermit, łuszczyca lub wyprysk kontaktowy. Ponieważ metyloprednizolon jest glukokortykoidem, może być również stosowany w chorobie Addisona (niewydolność nadnerczy). Metyloprednizolon kompensuje brak endogennego kortyzonu.
Zagrożenia i skutki uboczne
Kortyzon jest zwykle podawany tylko w dawkach znacznie przekraczających naturalny poziom kortyzonu we krwi. Efekty uboczne występują szczególnie podczas długotrwałego leczenia. Zadania krótkoterminowe są zwykle bezproblemowe.
W przypadku metyloprednizolonu trudno jest wyznaczyć granicę między skutkami ubocznymi a efektami pożądanymi. Przy niektórych schorzeniach pożądane jest osłabienie układu odpornościowego, przy innych jest to poważny efekt uboczny, a typowym efektem ubocznym przyjmowania kortyzonu jest tzw. Zespół Cushinga. Objawia się szyją byka, zaczerwienieniem twarzy, twarzą w pełni księżyca i wyczerpaniem. Podczas przyjmowania kortyzonu wzrasta ciśnienie krwi i poziom cukru we krwi. To samo dotyczy poziomów lipidów we krwi.
Ze względu na leki immunosupresyjne może wystąpić zwiększona podatność na infekcje. Zatrzymywanie wody w tkance prowadzi do przyrostu masy ciała. Co więcej, kortyzon wydaje się zwiększać ryzyko rozwoju osteoporozy, jeśli istnieje odpowiednia podatność. W związku z tym regularne pomiary gęstości kości należy przeprowadzać przed i podczas długotrwałej terapii kortyzonem. W razie potrzeby należy podjąć środki zapobiegawcze, takie jak przyjmowanie witaminy D lub wapnia.
Kolejny efekt uboczny wpływa na obszar hormonalny. Podczas przyjmowania metyloprednizolonu organizm przestaje wytwarzać własne hormony w nadnerczach. Ten stan staje się problematyczny tylko wtedy, gdy nagle odstawia się metyloprednizolon. Potrzeba trochę czasu, zanim własna produkcja organizmu znów zacznie działać. Jeśli po odstawieniu nie ma wystarczającej ilości endogennego kortyzonu, może to prowadzić do zagrażającego życiu niedoboru kortyzonu. Dlatego nigdy nie należy nagle przerywać stosowania kortyzonu, ale zawsze zmniejszać dawkę po konsultacji z lekarzem prowadzącym.
Inne skutki uboczne metyloprednizolonu to zahamowanie wzrostu u dzieci, zaburzenia rytmu serca i depresja. Nie wolno przyjmować metyloprednizolonu, jeśli u pacjenta występuje nadwrażliwość na substancję czynną. Przeciwwskazaniami są również zapalenie wątroby i rozpoznana osteoporoza, podobnie jak trudne do leczenia nadciśnienie, cukrzyca, psychozy i zakaźne choroby skóry. Tłumiąc układ odpornościowy, te choroby skóry pogorszyłyby się. W okresie ciąży i karmienia piersią metyloprednizolon należy przyjmować tylko w wyjątkowych przypadkach, po konsultacji z lekarzem.
.jpg)
