Choroba Wolmana

W Choroba Wolmana jest to lizosomalna choroba spichrzeniowa dziedziczona autosomalnie recesywnie. W chorobie dochodzi do utraty aktywności tzw. Lizosomalnej kwaśnej lipazy. Choroba Wolmana występuje stosunkowo rzadko.

Co to jest choroba Wolmana?

Choroba Wolmana jest chorobą genetyczną, w której występuje defekt enzymu lizosomalnej kwaśnej lipazy. Enzym jest niezbędny do metabolizowania określonych lipidów w organizmie. W rezultacie zaburzony jest metabolizm. Choroba Wolmana jest zawsze dziedziczona autosomalnie recesywnie.

Gen kodowany dla kwaśnej lipazy znajduje się na chromosomie numer 10. Choroba spichrzeniowa lipidów (nazwa medyczna ksantomatoza) w kontekście choroby Wolmana charakteryzuje się zwapnieniem nadnerczy, które w większości przypadków rozpoczyna się już w pierwszych dniach życia.

przyczyny

Główną przyczyną choroby Wolmana jest wyłącznie dziedziczenie defektu genetycznego. Choroba polega na całkowitej utracie funkcji lipazy, spowodowanej mutacjami w tzw. Genie LIPA. Enzym ten jest odpowiedzialny za rozszczepianie lizosomów na estry cholesterolu i triacyloglicerydy, które są wchłaniane do odpowiedniej komórki w sposób endocytotyczny w postaci substancji LDL, specjalnej lipoproteiny.

W normalnych warunkach podczas tego procesu powstaje w postaci wolnej cholesterol, który jest transportowany do tzw. Cytozolu i odpowiada za regulację syntezy cholesterolu w siateczce śródplazmatycznej. Kiedy występuje choroba Wolmana, estry cholesterolu gromadzą się w świetle lizosmów.

Jednocześnie zaburzony jest prawidłowy przebieg syntezy cholesterolu, przez co wchłaniane jest coraz więcej lipoprotein LDL. Dochodzi do zwiększonej akumulacji substancji, estrów cholesterolu i triacyloglicerydów, co powoduje, że komórki obumierają w dłuższej perspektywie.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Choroba Wolmana może powodować wiele różnych objawów. Objawy te są spowodowane przede wszystkim nadmiernym gromadzeniem się lipidów w organizmie. Objawy choroby Wolmana są kształtowane przez objawy choroby spichrzania estrów cholesterolu, chociaż nadal występuje pewna szczątkowa aktywność w stosunku do lipazy.

Objawy choroby Wolmana pojawiają się wcześnie iw wielu przypadkach pojawiają się zaraz po urodzeniu pacjenta. Na przykład w chorobie Wolmana jako możliwe objawy mogą wystąpić dolegliwości żołądkowo-jelitowe w postaci wzdęć, obrzęków w okolicy brzucha i wzdęcia brzucha, wymioty, a ponadto wyraźne powiększenie wątroby i śledziony (nazwa medyczna hepatosplenomegalia).

Martwica może prowadzić zarówno do powiększenia, jak i zwapnienia nadnerczy. Mogą również wystąpić takie objawy, jak hipercholesterolemia i hiperlipidemia. Ponadto mogą rozwinąć się komplikacje zagrażające życiu, z których wiele pojawia się we wczesnym dzieciństwie.

Diagnoza i przebieg choroby

Przy pierwszych objawach choroby Wolmana natychmiast zlecane są szczegółowe badania lekarskie, w trakcie których można postawić dokładną diagnozę. W większości przypadków wykonuje się laboratoryjne badanie krwi, które może ujawnić zmiany we wzorcach lipidowych. Zwykle pojawiają się komórki piankowe.

Innym możliwym narzędziem diagnostycznym choroby Wolmana jest biopsja wątroby, w której można wykryć niezwykle duże nagromadzenie lizosomów w tzw. Hepatocytach, które mogą dostarczyć informacji o chorobie. Chorobę Wolmana można odróżnić od innych lizosomalnych chorób spichrzeniowych za pomocą testów aktywności enzymatycznej i analiz genetycznych, w których można zidentyfikować mutacje w odpowiednich genach.

Metody diagnostyczne, takie jak badania rentgenowskie i ultrasonograficzne, mogą służyć jako sprzęt diagnostyczny do określenia choroby Wolmana. Choroba Wolmana zwykle prowadzi do śmierci w pierwszym roku życia.

Komplikacje

Objawy choroby Wolmana mogą być bardzo różne. Z tego powodu wczesne leczenie w wielu przypadkach nie jest możliwe, ponieważ objawy i dolegliwości nie są charakterystyczne. Pacjenci cierpią na wzdęcia i zaparcia.

Nierzadko powoduje to utratę apetytu i dolegliwości psychologiczne z powodu trwałych problemów w okolicy żołądka. Często zdarza się, że pacjenci cierpią na wzdęcia i obrzęki. Ponadto mogą wystąpić nudności i wymioty.

Objawy choroby Wolmana mogą znacznie ograniczać rozwój dzieci. Dzieci, które nie żeglują, są prześladowane lub dokuczane, w wyniku czego mogą pojawić się dolegliwości psychiczne. Leczenie przyczynowe lub terapia tej choroby nie jest możliwa.

Same objawy można leczyć objawowo i ograniczać, przy czym zwykle nie ma szczególnych powikłań. Pacjenci są jednak uzależnieni od terapii przez całe życie, ponieważ zwykle nie występuje całkowicie pozytywny przebieg choroby. Jednak choroba Wolmana nie skraca oczekiwanej długości życia osób dotkniętych chorobą.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Choroba Wolmana objawia się zwykle w pierwszych tygodniach życia. Jeżeli nie zostanie stwierdzone bezpośrednio po porodzie, należy skonsultować się z lekarzem najpóźniej w momencie pojawienia się znanych objawów. Powtarzające się wybrzuszenia, biegunka czy wymioty u dziecka muszą zostać wyjaśnione przez lekarza, aby nie wystąpiły powikłania i jakakolwiek choroba Wolmana została wcześnie wykryta. W przypadku zahamowania wzrostu lub przewlekłej gorączki może być konieczne leczenie szpitalne. W każdym przypadku terapia musi być ściśle monitorowana.

Leczenie przeprowadza lekarz rodzinny oraz różni specjaliści chorób zakaźnych i chorób wewnętrznych. Jeśli wynik jest pozytywny, rodzice chorego dziecka powinni również zaangażować w leczenie fizjoterapeutę. Ponieważ choroba Wolmana w większości przypadków kończy się śmiercią, należy skonsultować się z terapeutą, który będzie towarzyszyć leczeniu. Ponadto, wspólnie z lekarzem prowadzącym, należy podjąć działania paliatywne, aby zapewnić całościową opiekę nad chorym nawet w ostatniej fazie życia.

Leczenie i terapia

Do chwili obecnej nie ma konkretnych metod leczenia choroby Wolmana. Z reguły terapia jest tylko objawowa. Na przykład, chorym pacjentom podaje się tak zwane inhibitory reduktazy HMG-CoA lub też należy przyjmować inhibitory syntezy apolipoproteiny B lub cholesterolu.

W ostatnich latach z powodzeniem opracowano enzymatyczne terapie zastępcze jako część różnych programów klinicznych, które można stosować w przypadku różnych lizosomalnych chorób spichrzeniowych, a także w przypadku choroby Wolmana. Odpowiedni enzym jest dostarczany zewnętrznie w regularnych odstępach czasu, co może zmniejszyć lub nawet odwrócić objawy. Usunięcie wszelkich polipów można również zastosować jako terapię chirurgiczną choroby Wolmana.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Perspektywy i prognozy

Choroba Wolmana jest bardzo rzadką chorobą, która zwykle prowadzi do śmierci dziecka w ciągu pierwszych trzech do sześciu miesięcy życia. Chore dzieci umierają w ciągu pierwszego roku życia z powodu następstw choroby. Prognozy są odpowiednio złe. Od 2015 roku w Niemczech oferowana jest specyficzna enzymatyczna terapia zastępcza, która może wydłużyć oczekiwaną długość życia.

Wlew odbywa się co dwa tygodnie i dlatego jest stałym obciążeniem dla osób dotkniętych chorobą, ponieważ w Niemczech jest tylko kilka odpowiednich specjalistycznych klinik, które oferują terapię. Jednak enzymatyczna terapia zastępcza może znacznie poprawić jakość życia.

W połączeniu z innymi środkami terapeutycznymi, takimi jak leki przeciwbólowe i leczenie objawowe chorób wątroby, chore dzieci mogą w pojedynczych przypadkach prowadzić stosunkowo wolne od objawów życie. Długoterminowe badania nad przebiegiem choroby Wolmana nie istnieją jeszcze ze względu na rzadkość choroby. Ostateczną prognozę opracowuje odpowiedzialny lekarz specjalista. Odpowiedzialny jest lekarz rodzinny lub specjalista chorób genetycznych, który ustala rokowanie w odniesieniu do poszczególnych objawów i konstytucji pacjenta.

zapobieganie

Ponieważ choroba Wolmana jest chorobą dziedziczną, nie ma możliwości zastosowania środków zapobiegawczych. Jeżeli pojawią się objawy i oznaki charakterystyczne dla choroby, należy niezwłocznie przeprowadzić szczegółowe badania lekarskie danego pacjenta. W ten sposób każdą obecność choroby Wolmana można szybko zdiagnozować i odpowiednio leczyć.

Może to zmniejszyć objawy choroby i zmniejszyć prawdopodobieństwo potencjalnie niebezpiecznych powikłań. Generalnie jednak choroba Wolmana jest chorobą, która występuje niezwykle rzadko, a zapadalność szacuje się na około 1: 700 000.

Opieka postpenitencjarna

W przypadku choroby Wolmana w większości przypadków dostępne są tylko nieliczne i zwykle bardzo ograniczone środki kontrolne dla osób dotkniętych chorobą. Jest to choroba wrodzona, której nie można całkowicie wyleczyć. Dlatego osoba poszkodowana powinna jak najwcześniej skonsultować się z lekarzem, aby zapobiec dalszym powikłaniom i dolegliwościom.

Samoleczenie nie może mieć miejsca. Jeśli chcesz mieć dzieci, należy przeprowadzić badanie lekarskie w kierunku choroby Wolmana, aby zapobiec nawrotom choroby. Osoby dotknięte chorobą Wolmana są zwykle uzależnione od przyjmowania różnych leków, które mogą trwale złagodzić i ograniczyć objawy.

Aby złagodzić objawy, zawsze należy zwracać uwagę na prawidłowe dawkowanie i regularne przyjmowanie. Bardzo ważne są również regularne kontrole i badania lekarskie w celu wczesnego rozpoznania i leczenia dalszych uszkodzeń. Ze względu na chorobę wielu pacjentów jest również uzależnionych od wsparcia własnej rodziny, choć nierzadko konieczne jest wsparcie psychologiczne. Zwykle choroba Wolmana nie skraca oczekiwanej długości życia chorego.

Możesz to zrobić sam

Leczenie objawów związanych z chorobą Wolmana jest objawowe lub za pomocą enzymatycznej terapii zastępczej. Do tej pory jednak udowodniona skuteczność tych zabiegów budzi kontrowersje.

W przypadku choroby, która objawia się już w pierwszych dniach życia, rodzice nie są w stanie zapewnić samopomocy poza zastosowaniami medycznymi. Jako środek wspomagający można tylko starać się jak najlepiej dostosować karmę podawaną dzieciom do ich ciężkiego stanu zdrowia. Na przykład dieta o niskiej zawartości cholesterolu w połączeniu z cholestyraminą może pomóc złagodzić konsekwencje choroby Wolmana.

Obecność emocjonalna i fizyczna może mieć pozytywny wpływ na jakość życia pacjenta. Ponieważ rodzice nie mają żadnych innych możliwości leczenia swoich dzieci, należy skupić się na zapewnieniu im wsparcia psychologicznego. Nawet noworodki mają bardzo żywe wyczucie zmian w zachowaniu rodziców. Jak najbardziej stabilne emocjonalnie środowisko może pomóc dzieciom w odczuwaniu poczucia bezpieczeństwa pomimo konsekwencji choroby. Ważne jest, aby rodzice i krewni nie stronili od pomocy w opiece nad dzieckiem.