Plik Flebografia to procedura radiologiczna, która służy do mapowania układu żylnego w szczególności żył nóg. W większości przypadków wskazanie wynika z podejrzenia zakrzepicy lub żylaków. Ze względu na ekspozycję flebografii na promieniowanie i środek kontrastowy, ultrasonografia jest coraz częściej stosowana jako alternatywa wizualizacji żył.
Co to jest flebografia?
Termin flebografia odnosi się do procedury flebografii. Jest to diagnostyczny zabieg radiologiczny, który uwidacznia żyły i umożliwia lekarzowi ocenę struktur żylnych. Flebografy odbywają się w ramach flebologii i stanowią jedną z najbardziej znaczących metod diagnostycznych służących do wykrywania skrzeplin.
Metodę flebograficzną stosuje się zwłaszcza przy podejrzeniu zakrzepicy żył kończyn dolnych. Przedstawienie poszczególnych żył jest możliwe dzięki wstrzyknięciu rentgenowskiego środka kontrastowego, który jest zwykle podawany do żył nadpowięziowych powierzchownych. W przypadku radiologicznej metody diagnostycznej zapisy czynnościowe odbywają się w różnych oknach czasowych, co pozwala na bardziej szczegółową ocenę układu żylnego.
Zabieg rzadko stosuje się na większej żyle głównej górnej części ciała. Alternatywą dla flebografii może być ultrasonografia, która jest stosowana częściej w przypadku żył o większym kalibrze niż flebografia napromieniowana.
Funkcja, efekt i cele
Flebografia nóg jest najczęstszą flebografią. Aby przeprowadzić badanie, na stojącego pacjenta w okolicy kostki zakłada się przekrwienie, zwane również opaską uciskową. Aby móc uwidocznić żyły, pacjentowi wstrzykuje się środek kontrastowy do żyły z tyłu stopy.
Po podaniu środka kontrastowego wykonuje się prześwietlenie nogi, zwane także obrazami docelowymi. W flebografii ramienia badający postępuje w taki sam sposób, jak opisana procedura. Ocena zdjęć rentgenowskich jest zatem wykorzystywana szczególnie w przypadku podejrzenia zakrzepicy, ponieważ zakrzepice są wyrażane na obrazach jako wgłębienia środka kontrastowego w obrębie naczyń. Zakrzepice to blokady, które można przypisać skrzepom krwi i które można wyraźnie zidentyfikować za pomocą flebografii.
W trakcie zabiegu flebografia tworzy tzw. Flebogram, który może dostarczyć lekarzowi wskazań na zakrzepicę, a także oznaki żylaków, a nawet ich przyczyny. W większości przypadków badania flebograficzne są stosowane w medycynie w połączeniu z innymi metodami badań, na przykład jako uzupełnienie lub dodatek do nich. Czasami najbardziej powszechna flebografia jest łączona z ultrasonografią dupleksową, szczególnie w przypadku nieudanej sonografii dupleksowej. Chociaż teraz można mapować żyły przy użyciu mniej stresujących metod, flebografia nadal ma swoje zalety, szczególnie w przypadku rozgałęzionych i cienkich żył podudzia lub przedramienia.
Procedura jest również korzystna w przypadku bardziej złożonych żylaków lub pacjentów z zespołem pozakrzepowym. Metoda jest również korzystniejsza w porównaniu z innymi metodami wizualizacji zastawek żylnych. Ponieważ flebografia jest nadal kojarzona z najbardziej wiarygodnymi stwierdzeniami, często jest używana do operacji żylaków i ich przygotowania. Tylko w rzadkich przypadkach flebografia dużej żyły głównej górnej części ciała. To samo dotyczy okolicy brzucha. Zastosowana technika jest taka sama, jak ta właśnie opisana, ale zwykle wymaga większych ilości środka kontrastowego i większych szybkości przepływu.
W tej modyfikacji procedury często mówi się o kawografii górnej lub dolnej.Ten wariant flebografii został w międzyczasie prawie całkowicie zastąpiony tomografią komputerową i tomografią rezonansu magnetycznego, ponieważ obie metody dostarczają znacznie więcej dodatkowych informacji na temat z grubsza równych obciążeń organizmu. Największą zaletą flebografii jest pełne wyświetlenie rozgałęzionych lub złożonych układów żylnych, które mogą odbywać się na duże odległości. Ponadto flebografia umożliwia wizualną dokumentację cech funkcjonalnych, takich jak te, które mogą powstać podczas poruszania kończynami lub zmiany położenia układu żylnego.
Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Flebografia jako zabieg radiologiczny wiąże się z pewnym ryzykiem i skutkami ubocznymi. Obejmuje to na przykład ekspozycję na promieniowanie, na które pacjenci muszą być narażeni podczas zabiegu. Obciążenie to jest obecnie niezwykle niskie i ma realne konsekwencje tylko w najrzadszych przypadkach.
Wstrzyknięcie środka kontrastowego, który może powodować alergie, niesie nieco większe ryzyko. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi środków kontrastowych są bóle głowy i nudności. Po podaniu środka kontrastowego pacjent proszony jest o wchłonięcie dużej ilości płynu tego samego dnia i jak najszybsze wypłukanie środka. Jeśli środki kontrastowe pozostają w organizmie zbyt długo, obciążają w szczególności nerki. Flebografia ma również pewne wady dla prowadzącej ją instytucji, zwłaszcza kosztowną i dostosowaną do lokalizacji technologię sprzętu oraz zapotrzebowanie na doświadczonych radiologów specjalistów. Z tego powodu przy ocenie żył często preferowane są nowoczesne alternatywy, na przykład USG.
Zakrzepicę można wykluczyć lub potwierdzić stosując mniej stresującą procedurę. W przypadku żył dużego kalibru często stosuje się rezonans magnetyczny, który z kolei jest podobnie stresujący dla pacjenta. USG Duplex z kolorowym dopplerem jest obecnie najczęściej stosowane w przypadku wszystkich innych żył, ponieważ metoda ta nie wiąże się z żadną ekspozycją pacjenta na promieniowanie ani na środek kontrastowy. Podczas gdy procedury ultrasonograficzne mogą być zwykle wykonywane w warunkach ambulatoryjnych, zabiegi takie jak rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa lub flebografia są często związane z przyjęciem pacjenta do szpitala.
.jpg)
