ADHD

Tak jak ADHD lub REKLAMY nazywane są poważnymi zaburzeniami koncentracji. Terminy te są konkretnie rozumiane jako tak zwane zaburzenie deficytu uwagi lub zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Z reguły na tę chorobę cierpią w szczególności chłopcy. Dokładne przyczyny nie są jeszcze znane. Zakłada się jednak, że transmisja sygnału w mózgu została zakłócona, co zostało wywołane nadmierną stymulacją. Pewną rolę mogą również odgrywać przyczyny dziedziczne i styl życia rodziców.

Co to jest ADHD?

ADHD lub ADS to skrót od tak zwanego zespołu deficytu uwagi, który jest również znany w żargonie technicznym jako zespół nadpobudliwości lub zaburzenie hiperkinetyczne.

ADHD lub ADS to skrót od tak zwanego zespołu deficytu uwagi, który jest również znany w żargonie technicznym jako zespół nadpobudliwości lub zaburzenie hiperkinetyczne. Często rozpoznaje się ADHD, zwłaszcza u dzieci. Jako zaburzenie psychiczne pojawiają się objawy deficytów uwagi i znacznie zwiększona impulsywność.

ADHD dotyka głównie chłopców. Ale są też dziewczyny, które wykazują oznaki ADHD. Nasilenie objawów w tym zakresie różni się w zależności od osoby. Przyjmuje się, że około trzech do dziesięciu procent dzieci ma ADHD. W przeszłości ADHD był również znany jako minimalna dysfunkcja mózgu lub zespół psycho-organiczny.

przyczyny

Według najnowszej wiedzy naukowej o wystąpieniu ADHD decydują różne czynniki. W tym kontekście mówi się o zaburzeniu wieloczynnikowym. Tendencja do rozwoju ADHD w dzieciństwie jest między innymi dziedziczna.

Oprócz choroby dziedzicznej, w rozwoju ADHD rolę mogą również odgrywać warunki środowiskowe i czynniki psychospołeczne. Mówiąc prostym językiem, oznacza to, że środowisko, w którym dziecko dorasta, ma również wpływ na to, czy rzeczywiście wyrażana jest skłonność genetyczna do ADHD i jak silna jest ta ekspresja. Fakt, że ADHD jest dziś diagnozowany znacznie częściej niż w przeszłości, może być również spowodowany zmienionymi warunkami życia.

Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest nadmierna stymulacja spowodowana nadpodażą bodźców medialnych, np. Z internetu, gier komputerowych i telewizji. Kiedyś uważano, że urazy z wczesnego dzieciństwa, zaniedbanie i złe wychowanie były głównymi przyczynami ADHD. Ale to tylko częściowo prawda.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

Objawy, dolegliwości i oznaki

ADHD charakteryzuje się trzema głównymi objawami zaburzeń uwagi, nadpobudliwości i impulsywności. Występuje już u dzieci w wieku poniżej siedmiu lat. Objawy mogą być łagodne, umiarkowane lub ciężkie. Istnieją co najmniej sześć miesięcy, ale często długo utrzymują się w wieku dorosłym.

Zaburzenie deficytu uwagi przejawia się między innymi poprzez następujące objawy. Dziecko często popełnia nieostrożne błędy, nie może zwracać uwagi na szczegóły, nie może skoncentrować się na zadaniach, nie słucha tego, co się mówi, nie postępuje zgodnie z instrukcjami, jest nieporządne, niepunktualne, często unika napięcia psychicznego, zapomina, łatwo się rozprasza i często gubi Obiekty. Impulsywność i nadpobudliwość stają się zauważalne poprzez ciągły niepokój, chodzenie, grzebanie w okolicy, dużo mówienia i niecierpliwość.

Ponadto dziecko nie może siedzieć spokojnie, zachowuje się jak napędzane i nieustannie przeszkadza innym dzieciom lub dorosłym. Ze względu na deficyt uwagi wyniki w nauce są często słabe. Jednak nadpobudliwość i impulsywność mogą również prowadzić do twórczych myśli i działań. Ponadto osoby dotknięte chorobą są często pomocne i entuzjastyczne, co może również promować pozytywne możliwości rozwoju.

Oprócz głównych objawów mogą występować inne objawy, które nie występują u wszystkich dzieci. Na przykład pacjenci z ADHD są bardziej narażeni na zaburzenia zachowania, częściowe zaburzenia sprawności, takie jak słabe czytanie i pisanie, zaburzenia lękowe, depresja, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i zaburzenia snu.

kierunek

Rozpoznanie przebiegu ADHD jako takiego jest stosunkowo trudne. Ponieważ nawet wyszkoleni nauczyciele nie mają łatwo odróżnić patologicznie nadpobudliwego dziecka od jasnego. To zupełnie normalne, że dziecko w wieku przedszkolnym ma zwiększoną potrzebę ruchu.

Dlatego nie zawsze można jasno określić granice między tym, co nadal jest normalne, a tym, co nienormalne. Około jedna trzecia chłopców w wieku przedszkolnym wykazuje przynajmniej niektóre objawy ADHD. Kontrola impulsów i samoregulacja są upośledzone u osób z ADHD. W rezultacie jest więcej konfliktów z nauczycielami, kolegami z klasy i rodzicami. Osoby cierpiące na ADHD nie są w stanie zresetować swoich potrzeb i zmotywować się. Zdolność koncentracji jest czasami poważnie upośledzona.

Komplikacje

ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) jest częściej diagnozowany u dzieci, co może mieć wiele konsekwencji psychologicznych w ciągu ich życia. W młodym wieku osoby dotknięte chorobą mają duże trudności ze skupieniem się na jednej rzeczy. Dzieci wolą bawić się innymi rzeczami. Ponadto często obserwuje się zaburzenie rozwoju mowy.

Dzieci nie potrafią prawidłowo porozumiewać się z innymi dziećmi i dorosłymi. Ze względu na wysokie wymagania dotyczące spokoju i koncentracji w szkole i przedszkolu, dzieci są zwykle przytłoczone, w wyniku czego wydajność spada. Ponadto osoby dotknięte chorobą mają zaburzenia zdolności motorycznych, więc pismo dzieci jest nieczytelne.

Dzieci i młodzież dotknięte chorobą charakteryzują się zwykle również bardziej agresywnymi zachowaniami, co stwarza problemy w nawiązywaniu kontaktów społecznych. W rezultacie stają się społecznie izolowani, co może później prowadzić do konsekwencji psychologicznych. Depresja nie jest tu rzadkością. Osoby dotknięte chorobą prowadzą bardziej ryzykowne życie i często uciekają się do alkoholu lub mocniejszych narkotyków.

Rozwija się uzależnienie, które wpływa nie tylko na jakość życia, ale także na pracę i życie rodzinne. Ponadto życie codzienne jest całkowicie nieplanowane i nieuporządkowane. W najgorszych przypadkach depresja prowadzi do myśli samobójczych. Wpływa to zarówno na innych istot ludzkich, jak i na partnera, ponieważ partner często ma skłonność do zaciągania się w napadzie wściekłości.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Jeśli podejrzewasz ADHD, warto nie tylko zobaczyć pediatrę, ale także specjalistę. Możliwymi kontaktami są także psychoterapeuci lub psychologowie - zwłaszcza ci, którzy specjalizują się w ADHD. Ponadto niektóre poradnie i poradnie oferują kompetentną diagnostykę i leczenie ADHD.

Objawy ADHD mogą być również związane z innymi problemami psychologicznymi i społecznymi. Jeśli objawy są reakcją na stres lub wyraźnym obciążeniem (np. Żałoba), zwykle nie jest konieczna natychmiastowa ocena medyczna lub psychologiczna. Sytuacja jest inna, jeśli objawy utrzymują się lub prowadzą do poważnych ograniczeń w domu i (zwłaszcza u dzieci) w szkole.

Często ADHD rozpoznaje się u dzieci w wieku szkolnym. Objawy zwykle pojawiają się przed osiągnięciem wieku szkolnego.

Dorośli mogą również zwrócić się do lekarza, psychologa lub psychoterapeuty, jeśli cierpią na dolegliwości psychologiczne typowe dla ADHD. Jednak objawy są często mniej wyraźne u dorosłych. Jeśli ADHD nie zostanie zdiagnozowane przed osiągnięciem dorosłości, objawy zwykle występują od lat, często od wczesnego dzieciństwa. Leczenie lekami i metodami psychoterapeutycznymi jest możliwe w każdym wieku i może prowadzić do znacznej poprawy jakości życia.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

ADHD jest zwykle diagnozowane za pomocą specjalnych testów. Obejmują one test koncentracji i test inteligencji. Po rozpoznaniu ADHD celem leczenia jest eliminacja towarzyszących zaburzeń i rozwijanie umiejętności społecznych. W tym samym czasie wykonywane są różne etapy leczenia. Psychoterapia jest często łączona ze specjalnym coachingiem i podawaniem preparatów farmaceutycznych.

Rodzaj wybranego leczenia zależy od ciężkości ADHD. Terapia prowadzona jest głównie w trybie ambulatoryjnym. Jeśli objawy są szczególnie nasilone, leczenie można również przeprowadzić w poradni dziennej, w domu lub w grupie. Starsze dzieci, młodzież i dorośli również mogą złagodzić ADHD za pomocą treningu autogennego.

W umiarkowanych i ciężkich przypadkach można również podawać leki. Są to często środki pobudzające wpływające na metabolizm dopaminy w mózgu, co ostatecznie może poprawić samoregulację.

Perspektywy i prognozy

Zaburzenia uwagi mogą się rozwijać na różne sposoby. Jeśli deficyt zostanie wcześnie rozpoznany i leczony terapeutycznie i medycznie, objawy zwykle zmniejszają się, a osoby dotknięte chorobą mogą prowadzić stosunkowo normalne życie. Profesjonalne wsparcie znacznie zwiększa szanse na całkowite wyleczenie.

Brak lub niedostateczne leczenie zaburzenia uwagi może prowadzić do problemów w życiu codziennym. Szczególnie dzieci z ADHD mają trudności z poruszaniem się w swoim środowisku społecznym. Osoby dotknięte chorobą często rozwijają dalsze zaburzenia psychiczne, zaburzenia uczenia się lub tiki. W miarę postępu choroby mogą wystąpić zaburzenia lękowe i depresja, a ogólne rokowanie może się pogorszyć.

Ogólnie rokowanie w przypadku ADHD jest jednak dobre. Pod warunkiem, że terapia jest odpowiednia, objawy mogą być stopniowo zmniejszane i ostatecznie zanikają całkowicie w ciągu życia. Typowe objawy, takie jak zaburzenia koncentracji i nadpobudliwość, zwykle zmniejszają się automatycznie wraz z wiekiem. Niemniej jednak, zaburzenia uwagi należy zawsze leczyć lekami i w ramach środków terapeutycznych, aby uniknąć negatywnego wyniku.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

Opieka postpenitencjarna

ADHD znika z biegiem lat u niektórych dzieci. Ponieważ nie mają już żadnych dolegliwości, zwykle nie ma potrzeby dalszej opieki. Należy to jednak rozpatrywać na tle tego, że syndrom w rzeczywistości nie jest uleczalny. Sytuacja wygląda inaczej w przypadku 60 procent chorych. Mieli ADHD na całe życie. Są leczeni terapią behawioralną i lekami. Powinni mieć możliwość pełnego życia społecznego.

U większości osób nie może mieć na celu zapobieżenie nawrotom. ADHD jest trwałe. Chodzi raczej o wsparcie chorych i zapobieganie powikłaniom. Ta ostatnia zagraża zarówno w świecie pracy, jak iw życiu prywatnym. Nie można ogólnie określić, jak to się powiedzie. Lekarze muszą indywidualnie koordynować terapie i leki. W zależności od rodzaju tworzą sieć środków pomocowych.

Podstawową osobą kontaktową jest lekarz rodzinny. Nie tylko przepisuje recepty, ale także angażuje rodziców. Ponieważ najczęściej kontaktują się z osobami dotkniętymi chorobą i ponoszą prawną odpowiedzialność za swoje nieletnie dzieci, ich codzienne doświadczenia z ADHD są kluczowe. Kontynuacja opieki w celu uniknięcia powikłań odbywa się głównie w warunkach ambulatoryjnych.

Możesz to zrobić sam

W zależności od ciężkości zespołu deficytu uwagi, osoba dotknięta chorobą ma różne możliwości optymalizacji swojego życia codziennego poprzez strukturyzację dla siebie. Na przykład mogą pomóc zasady, które sam opracowałeś, których przestrzeganie powinieneś monitorować siebie i swoich bliskich. W przypadku ADHD dobrze jest, jeśli zachowanie od razu skutkuje pochwałą lub konsekwencjami.

Otwarte informowanie o niewłaściwym postępowaniu w indywidualnych sytuacjach podnosi świadomość poszkodowanych, a tym samym przyczynia się do tego, że przekraczanie granic staje się mniej powszechne. Jednak nie działa to na podstawowe objawy ADHD. Tutaj odpowiedzialność w życiu codziennym spoczywa głównie na opiekunu prawnym i nauczycielach.

Dla osoby zainteresowanej, w sytuacjach, w których wymagana jest koncentracja, dobrze jest stworzyć środowisko o niskim poziomie bodźców. Prace domowe i tym podobne powinny odbywać się w wyznaczonym miejscu, wyposażonym tylko w najpotrzebniejsze rzeczy i cichym. Pomocny jest również jasny harmonogram, który reguluje przerwy i godziny pracy.

Poznanie metody samokształcenia pomaga również osobie zainteresowanej w radzeniu sobie z zadaniami. Pięć kroków poznawczych pomaga pracować w zorganizowany i zorientowany na cel sposób. Ponadto wykazano, że ćwiczenia mogą zmniejszać impulsywność, a samoocena osób z ADHD jest lepsza dzięki natychmiastowej informacji zwrotnej na temat błędów i sukcesów.