Pseudoparaliza

Plik Pseudoparaliza wskazuje na porażenie, które nie jest spowodowane zaburzeniem przewodnictwa nerwowego. Istnieje kilka form pseudoparalizy. Twoje leczenie zależy od przyczyny.

Co to jest pseudo paraliż?

Możliwe przyczyny to naderwanie mięśni, osłabienie mięśni, długotrwałe unieruchomienie odpowiednich mięśni, choroby reumatyczne, ale także choroby mózgu, nadużywanie alkoholu czy arterioskleroza.
© auremar - stock.adobe.com

Plik Pseudoparaliza to zbiorcze określenie paraliżu, które nie jest spowodowane zmianami w przewodnictwie komórek nerwowych. Dlatego z definicji jest to pozorny paraliż. Przedrostek „pseudo” pochodzi z języka greckiego i oznacza coś w rodzaju oszustwa. Tak więc, chociaż pseudoparaliż nie jest prawdziwym paraliżem, pojawia się z pozornie podobnymi objawami.

Zgodnie z definicją paraliż oznacza całkowite porażenie nerwów ruchowych w poszczególnych częściach ciała. Ponieważ przekazywanie bodźców nerwowych z mózgu do odpowiednich części ciała jest przerwane, nie można już tam stymulować poszczególnych mięśni lub grup mięśni. Z kolei niepełny paraliż mięśni nazywany jest niedowładem.

Do rzekomych porażeń należą choroby, które między innymi przypominają występowanie postępującego paraliżu lub innego paraliżu o podłożu zaburzeń przewodzenia impulsów nerwowych. O ile postępujący paraliż w kontekście kiły jest spowodowany uszkodzeniem nerwów, o tyle podobne objawy obserwuje się w przypadku nadużywania alkoholu (pseudoparaliż alkoholowy) czy arteriosklerozy.

Ponadto porażenie mięśni może wystąpić nawet po długich okresach unieruchomienia odpowiednich mięśni lub w przypadku blizn mięśniowych bez zakłócania transmisji bodźców. Pseudoparalysy są również znane z chorób naczyniowych i guzów mózgu. Istnieje również pseudoparaliza papugi.

przyczyny

Przyczyny pseudoparalizy są różnorodne. Jednak w każdym z nich wykluczone jest uszkodzenie nerwów. W tym przypadku byłby to prawdziwy paraliż. Możliwe przyczyny to naderwanie mięśni, osłabienie mięśni, długie okresy unieruchomienia odpowiednich mięśni, choroby reumatyczne, ale także choroby mózgu, nadużywanie alkoholu czy arterioskleroza.

W przypadku chorób mięśni, sygnały z mózgu docierają do mięśni poprzez nerwy ruchowe. Jednak z powodu uszkodzenia lub osłabienia mięśni nie można ich przekształcić w skurcze mięśni. Typowym tego przykładem jest pęknięcie stożka rotatorów. Uraz ten spowodował zerwanie jednego lub więcej ścięgien czterech mięśni ramion. Ramię zwisa, ponieważ nie można go już podnieść z boku.

Ścięgna barku mogą być również zwapnione. Tak zwane wapienne zapalenie ścięgien ścięgien barku powoduje również paraliż ramion. Tak zwana pseudoparaliza Parrot powoduje również wiotkie ramię. Przyczyną jest tutaj oderwanie nasad, które występuje u nienarodzonego dziecka matki chorej na kiłę. Ostre porażenie rzekome może również wystąpić przy zwapnionym zapaleniu ścięgna w stawie biodrowym.

Zapalenie ścięgna kości biodrowej, podobnie jak ścięgien barku, może być zakaźne, pourazowe lub nowotworowe. Dotyczy to mięśni stożka rotatorów. W przypadku chorób mózgu, nadużywania alkoholu lub miażdżycy często niewystarczające sygnały są wysyłane przez linie nerwu ruchowego. Może to również prowadzić do pozornego paraliżu, wraz z innymi objawami. Niektóre pseudoparalie mogą być również psychogenne.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Objawy pseudoparaliżów są podobne do prawdziwych paraliżów i zależą od ich przyczyny. Niektóre mięśnie lub grupy mięśni zostają sparaliżowane. W przypadku naderwania stożka rotatorów, rzekomego porażenia Parrot i zwapnień w mięśniach barku, co prowadzi do bezwładnego zwisania ramion.

Przyczyny wszystkich trzech chorób są różne, ale nie wpływają na uszkodzenie nerwów. To samo dotyczy zapalenia ścięgien w stawie biodrowym, które objawia się paraliżem mięśni biodrowych i bólem biodra. Jak wspomniano wcześniej, przeciwieństwem postępującego porażenia jest pseudoparaliż z prawie takimi samymi objawami.

Postępujący paraliż jest spowodowany uszkodzeniem nerwów w kontekście kiły. Prowadzi do całkowitej degradacji fizycznej i psychicznej. Dominującymi objawami są postępująca demencja lub rozwój psychozy. Ponadto mogą wystąpić objawy paraliżu.

Diagnoza i przebieg choroby

Paraliże i rzekome porażenia są objawami różnych chorób, które należy zdiagnozować. Zawsze wymagana jest pełna historia medyczna. Następnie do określenia choroby wykorzystuje się procedury obrazowania i testy laboratoryjne.

Komplikacje

Powikłania i dalszy przebieg pseudoparalizy zależą w dużym stopniu od choroby podstawowej. Z tego powodu ogólne przewidywanie powikłań zwykle nie jest możliwe. Jednak osoby dotknięte chorobą cierpią na paraliż różnych części ciała z powodu choroby. Może to prowadzić do ograniczeń ruchu i innych ograniczeń w codziennym życiu pacjenta.

Większość osób dotkniętych chorobą jest wtedy zależnych od pomocy innych osób w życiu codziennym. Często zdarza się, że ból lub napięcie w biodrze występuje. Często ten ból rozprzestrzenia się na plecy, tak że osoby dotknięte chorobą również tam cierpią. Jeśli pseudoparaliż nie jest leczony, funkcje fizyczne i motoryczne są ograniczone, tak że występuje również upośledzenie umysłowe.

W większości przypadków pojawiają się objawy demencji lub psychozy. Pseudoparaliza ma również bardzo negatywny wpływ na innych ludzi, przez co może prowadzić do dolegliwości społecznych i depresji. Leczenie pseudoparalizy odbywa się za pomocą leków i różnych terapii. Powikłania rzadko stają się zauważalne. Jednak nie można zagwarantować wyleczenia pseudoparaliżu.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

W przypadku porażenia rzekomego zawsze należy skonsultować się z lekarzem. Ta choroba nie leczy się sama iw większości przypadków objawy nasilają się. Dlatego osoba zainteresowana musi zawsze skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpią objawy pseudoparaliżu. W przypadku porażenia różnych mięśni ciała należy skonsultować się z lekarzem. Paraliż może występować sporadycznie i nie musi być trwały.

Jednak sporadyczne porażenie, które pojawia się bez konkretnego powodu, zawsze wskazuje na porażenie rzekome. Im wcześniej skonsultowano się z lekarzem, tym większe prawdopodobieństwo pozytywnego przebiegu choroby. W niektórych przypadkach dolegliwości psychiczne lub pogorszenie stanu psychicznego mogą również wskazywać na pseudoparaliż i dlatego powinny zostać zbadane przez lekarza. Znajomi lub krewni również mogą rozpoznać objawy choroby i nakłonić daną osobę do wizyty u lekarza. Przewidywana długość życia pacjenta może być również skrócona przez pseudoparaliż.

Leczenie i terapia

Leczenie pseudoparalizy zależy oczywiście od konkretnej przyczyny. Zerwanie stożka rotatorów jest początkowo leczone zachowawczo. Jeśli ból jest bardzo silny, konieczna jest operacja polegająca na przeniesieniu części mięśnia klatki piersiowej na ramię. Leczenie zachowawcze obejmuje podawanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych.

Glukokortykoidy wstrzykuje się pod dach barku. Prowadzona jest również fizjoterapia z budową mięśni, terapie manualne i różnego rodzaju fizjoterapia. Tendinosis calcarea stawu barkowego lub biodrowego jest początkowo leczona zachowawczo do czasu rozpuszczenia się złogów wapnia.

Jeśli to się nie powiedzie, dostępne są różne terapie chirurgiczne, takie jak terapia falą uderzeniową, usuwanie wapnia lub artroskopia. W przypadku wszystkich dalszych pseudoparalis należy leczyć chorobę podstawową. Twoje rokowanie zależy od powodzenia leczenia choroby podstawowej.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki przeciw paraliżowi mięśni

zapobieganie

Nie można podać ogólnych zaleceń dotyczących zapobiegania porażeniom rzekomym, ponieważ przyczyny paraliżu są bardzo różne. Często jest to tylko objaw choroby podstawowej. Ryzyko wystąpienia pseudoparalizy można oczywiście znacznie zmniejszyć, zapobiegając chorobom takim jak cukrzyca czy miażdżyca. Dlatego ogólnie zaleca się zdrowy tryb życia ze zbilansowaną dietą, dużą ilością ruchu i abstynencją od alkoholu i palenia.

Opieka postpenitencjarna

Kontynuacja leczenia jest wymagana, jeśli pseudoparaliż jest spowodowany rozdarciem stożka rotatorów w ramieniu i dlatego wymagany jest zabieg chirurgiczny. Opieka kontrolna jest wtedy niezwykle ważna. Kontynuacja leczenia rozpoczyna się pierwszego dnia po operacji. Pacjent otrzymuje skuteczną terapię bólu, indywidualnie dopasowaną do niego.

Głównym celem jest uniknięcie bolesnych dolegliwości. Ponadto wykonywane są specjalne ćwiczenia fizjoterapeutyczne, które również są indywidualnie dostosowywane do pacjenta. W tym celu lekarz najpierw układa plan terapii. W dalszej fizjoterapii ważne jest, aby z jednej strony utrzymać szew w dużej mierze nieruchomo, z drugiej strony, aby uniknąć zaniku mięśni.

W ciągu pierwszych dziesięciu dni po operacji pacjent powinien zająć się swoim ramieniem. Dostaje również poduszkę odwodzącą pod kątem 45 stopni na okres od czterech do sześciu tygodni. W tym samym czasie pod okiem fizjoterapeuty rozpoczynane są ćwiczenia mobilizacyjne.

Dzięki ćwiczeniom można poprawić poślizg ścięgien i uzyskać większą odporność na rozdarcie. W dalszej części kursu następują ćwiczenia aktywne, takie jak ślizganie lub wahadło. Po około sześciu tygodniach rozpoczyna się fizjoterapia wspomagana urządzeniami. Ogólnie faza rehabilitacji trwa około trzech do sześciu miesięcy. Około 50 procent wszystkich pozytywnych wyników leczenia jest wynikiem konsekwentnej kontynuacji leczenia.

Możesz to zrobić sam

Jeśli lekarz postawił diagnozę pseudoparaliżu, zrobi wszystko, co konieczne, aby znaleźć przyczynę tego paraliżu. Ponieważ po wyleczeniu choroby leżącej u podstaw pseudoparaliżu dotknięta część ciała jest zwykle ponownie ruchliwa, pod warunkiem, że pacjent postępuje zgodnie z zaleceniami lekarza.

To przestrzeganie zaleceń terapeutycznych - zwane również „zgodnością” - jest niezwykle ważne, ponieważ w przeciwnym razie nie można zagwarantować wyleczenia pseudoparaliżu. W zależności od choroby podstawowej może być konieczne kilkuletnie leczenie różnymi metodami terapeutycznymi, a także przyjmowanie leków i / lub zabieg chirurgiczny.

Dla wielu pacjentów pseudoparaliż jest bardzo stresujący. Prowadzi to do obniżenia jakości życia, a także często oznacza, że ​​pacjent jest zależny od innych, ponieważ np. Nie może już sam się ubierać ani radzić sobie w życiu codziennym. To także stresuje bliskich pacjenta i może prowadzić do problemów społecznych. To z kolei prowadzi do zaburzeń nastroju, a nawet depresji u pacjenta. Wskazana jest tutaj psychoterapia towarzysząca.

Ponadto pacjent z pseudoparalizą odnosi korzyści ze zdrowego stylu życia, aby lepiej leczyć chorobę podstawową i zapobiegać nowej chorobie. Wystarczający sen i ćwiczenia na świeżym powietrzu są tutaj tak samo ważne, jak zbilansowana dieta ze świeżą, zdrową żywnością, dużą ilością owoców i warzyw.