Audiometria

Plik Audiometria służy do badania i pomiaru parametrów czynnościowych narządu słuchu oraz do rozróżnienia między zaburzeniami przewodzenia dźwięku a zaburzeniami czucia. Mnogość stosowanych metod obejmuje szerokie spektrum, od prostych testów kamertonowych po złożone subiektywne i obiektywne metody audiometrii tonalnej i mowy. Audiometria elektryczna pnia mózgu służąca do obiektywnego pomiaru wrażeń dźwiękowych jest również zaliczana do obiektywnych metod.

Co to jest audiometria?

Audiometria służy przede wszystkim do identyfikacji i pomiaru wad słuchu. Ponieważ zaburzenia słuchu mogą mieć wiele przyczyn, wystarczy nie tylko określić i zmierzyć ubytek słuchu w prostych parametrach słuchu, takich jak odpowiedź częstotliwościowa i ciśnienie akustyczne, ale przyczyny te muszą zostać w jak największym stopniu rozpoznane w celu terapii celowanej.

Upośledzenie słuchu może być spowodowane problemami z zewnętrznym przewodem słuchowym lub błoną bębenkową, problemami z przewodzeniem dźwięku w uchu środkowym lub zaburzeniami percepcji dźwięku, które wynikają ze słabości w przekształcaniu mechanicznych fal dźwiękowych w impulsy elektryczne w ślimaku.

Te same objawy zaburzeń czuciowo-nerwowych mogą być również spowodowane zmianami lub chorobami nerwu słuchowego (nerw przedsionkowo-ślimakowy) lub problemami z przetwarzaniem impulsów nerwowych w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN). Dlatego istnieje wiele metod i pomocy technicznych, dzięki którym problemy ze słuchem można zawęzić do problemów z przewodzeniem dźwięku lub percepcją słuchu.

W przypadku zdiagnozowanego niedosłuchu zmysłowo-nerwowego tak zwane pomiary rekrutacyjne można wykorzystać do określenia, czy problemy dotyczą ucha wewnętrznego, nerwu słuchowego, czy ośrodków przetwarzania w OUN. W audiometrii rekrutacyjnej mierzy się reakcje komórek czuciowych w ślimaku na głośne i ciche dźwięki. Ciche dźwięki są zwykle wzmacniane przez ich własne emisje, a głośne dźwięki są tłumione, aby chronić słuch.

Funkcja, efekt i cele

Metody audiometryczne są stosowane głównie wtedy, gdy istnieje podejrzenie uszkodzenia słuchu. W szczególnych przypadkach audiogram służy również jako dowód minimalnej zdolności słyszenia, np B. z pilotami podczas egzaminów biegłości medycznej. Testy kamertonu, każdy nazwany imieniem ich wynalazcy, takie jak test Webera, Rinne'a czy Binga, to stosunkowo proste procedury. Większość testów kamertonu opiera się na subiektywnym porównaniu przewodnictwa powietrznego i kostnego dźwięku.

W doświadczeniach widełki stroikowe umieszcza się podstawą na czaszce lub wyrostku kostnym za małżowiną uszną lub naprzemiennie wibrującą końcówkę widełek umieszcza się przed małżowiną uszną.W zależności od subiektywnego odczucia słuchu można rozpoznać różnice w słyszeniu między lewym i prawym uchem oraz czy występuje problem przewodzenia dźwięku z ograniczoną funkcją kosteczek słuchowych w uchu środkowym. Zasadniczo ma to miejsce w przypadku, gdy kamerton jest lepiej odbierany przez przewodnictwo kostne niż przez hałas w powietrzu.

Inną często stosowaną subiektywną formą audiometrii jest audiometria tonalna, w której ciśnienie akustyczne indywidualnego progu słyszenia jest rejestrowane jako funkcja częstotliwości na wykresie dla lewego i prawego ucha. Mierzone są progi słyszalności dla dźwięków powietrznych i dźwięków kości. Jeśli krzywe przewodnictwa kostnego wykazują niższe wartości (ciśnienie dźwięku), tj. Lepszy słuch, oznacza to problem przewodzenia dźwięku w uchu środkowym.

Oprócz testów zasięgu słuchu (język szeptany) i badania progu dyskomfortu, audiometria szumowa Langenbecka oferuje opcje lokalizowania problemów w przypadku zaburzeń czucia dźwięku. Procedura jest porównywalna z audiometrią tonalną, ale za czystymi tonami służącymi do określenia progu słyszalności stoi szum o różnej intensywności. Stosunkowo prostą, obiektywną metodą pomiaru jest tympanometria, która mierzy elastyczność i reaktywność błony bębenkowej.

W kanale słuchowym zewnętrznym powstają niewielkie wahania ciśnienia, mierzy się reakcję błony bębenkowej i wyciąga wnioski na temat oporu akustycznego. Metoda pomiaru wymaga nienaruszonej błony bębenkowej. Zazwyczaj obejmuje również badanie odruchu strzemiączka. Odruch strzemiączka jest wyzwalany przez głośny trzask w celu ochrony słuchu. Kiedy odruch jest aktywowany głośnym hukiem, maleńki mięsień strzemiączka kurczy się i przechyla płytkę strzemiączka, tak że hałas jest dalej przetwarzany w zmniejszonej amplitudzie (stłumiony).

Pomiary emisji otoakustycznych i audiometrii pnia mózgu są brane pod uwagę szczególnie w przypadku zaburzeń rozwoju mowy oraz u pacjentów po udarach, które wpłynęły na słuch. Otoemisje akustyczne powstają w komórkach czuciowych ślimaka jako reakcja na ciche tony, które są praktycznie wzmacniane, oraz na bardzo głośne tony, które są tłumione po przetłumaczeniu na elektryczne sygnały nerwowe.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Z jednym wyjątkiem, badania audiometryczne są zawsze nieinwazyjne. Nie dotyczy to również leków ani innych substancji chemicznych. Pod tym względem badania audiometryczne można zaklasyfikować jako wolne od skutków ubocznych i jako bezpieczne. Teoretycznie istnieje znikome ryzyko obrażeń, jeśli kamerton jest niewłaściwie obsługiwany podczas testu kamertonu.

Równie znikome ryzyko techniczne istnieje w przypadku audiometrów, jeśli dźwięk ze słuchawek nagle osiągnie poziom, który może spowodować uszkodzenie słuchu. Największym zagrożeniem podczas prowokowania i pomiaru otoemisji akustycznych oraz pomiaru aktywności pnia mózgu jest możliwa błędna diagnoza, która może wystąpić zwłaszcza podczas badań przesiewowych noworodków. Błędna diagnoza - jeśli nie zostanie zdemaskowana jako taka przez dalsze wyjaśnienia - może niepotrzebnie stresować zainteresowanych rodziców i może spowodować niepotrzebną terapię niemowlęcia lub małego dziecka.

Jedyną procedurą, którą można określić jako inwazyjną, jest elektrokochleografia, która mierzy prądy generowane przez komórki czuciowe w ślimaku zaledwie kilka milisekund po otrzymaniu dźwięku jako wzmocnienia. Metoda jest szczególnie dokładna, jeśli elektrody nie są mocowane od zewnątrz, a umieszczane bezpośrednio w uchu wewnętrznym w postaci igieł elektrodowych przez błonę bębenkową, czyli w tym przypadku inwazyjnie.