Kiła endemiczna

Plik endemiczna kiła jest nieprzewidywalną odmianą kiły. Patogenem jest bakteria Trepnoma pallidum ssp. endemica. Zabieg przeprowadza się podając penicylinę przez kilka tygodni.

Co to jest kiła endemiczna?

Mniejsze zmiany pojawiają się na błonie śluzowej jamy ustnej. Wrzody łatwo krwawią. Czasami widoczne rany pojawiają się w okolicy odbytowo-płciowej lub na krtani.
© designua - stock.adobe.com

Choroby endemiczne to choroby występujące w określonej populacji lub na ograniczonym obszarze. Na przykład kiła występuje jako endemiczna odmiana w Afryce, na Półwyspie Arabskim i na Bliskim Wschodzie. Każda postać kiły jest chorobą przenoszoną drogą płciową, spowodowaną zakażeniem bakterią Treponema pallidum.

W przeciwieństwie do kiły pospolitej „przenoszenie endemicznej kiły nie odbywa się drogą weneryczną. Zakażenia następują poprzez zakażenie wymazem i są wynikiem bliskiego kontaktu społecznego w warunkach złych społeczno-ekonomicznie. Endemiczna postać kiły jest również nazywana Bejel lub Njoverav jest znany i dotyka głównie dzieci w wieku od czterech do dziesięciu lat.

W tym przypadku droga zakażenia nieprzenikalnego oznacza zakażenie bez kontaktu seksualnego. Kiła endemiczna dotyka głównie koczownicze grupy w bliskich grupach społecznych o złych warunkach higienicznych. Endemiczna forma kiły jest najbardziej rozpowszechniona wśród nomadów z regionu Sahelu, pigmejów między Republiką Konga a Afryką Środkową oraz wśród ludów Beduinów w Arabii Saudyjskiej.

Obszary jałowe, takie jak Irak, Iran, Kazachstan, Turkmenistan, Uzbekistan, Afganistan i Xinjiang, również były w przeszłości obszarami ryzyka. Nazwy wewnętrzne to Frenga, Dichuchwa, Siti i Skerljevo.

przyczyny

Podobnie jak w przypadku „prawdziwej kiły”, patogenem wywołującym endemiczną kiłę jest Gram-ujemna bakteria śrubowa z rodziny Spirochaetaceae. Początkowo dla endemicznej kiły zidentyfikowano specjalny rodzaj bakterii zwany trepnoma endemica. Ponieważ patogen wykazuje duże podobieństwo do patogenu wywołującego „prawdziwą kiłę”, oba gatunki bakterii są obecnie traktowane jako podgatunki gatunku Trepnoma pallidum.

W przypadku kiły endemicznej podgatunkiem jest dokładniej Trepnoma pallidum ssp. endemica. Podgatunkowi brakuje pewnych czynników chorobotwórczych, które posiada czynnik sprawczy „prawdziwej kiły”. W przeciwieństwie do „prawdziwej kiły”, endemiczna kiła nie może infekować tkanki nerwowej ani przeżyć w tkance bliznowatej. Nie ma różnic morfologicznych między tymi dwoma patogenami.

Obie są bakteriami w kształcie śrub o długości od 5 do 20 µm i szerokości od 0,1 do 0,4 µm. Sposób lokomocji obu patogenów składa się z podłużnych ruchów obrotowych.

Ze względu na niestabilność środowiska i wrażliwość na suszę obie bakterie są przenoszone głównie przez bezpośredni kontakt ze skórą lub błonami śluzowymi. Przenoszenie Bejel występuje nieco rzadziej podczas karmienia piersią lub poprzez kontakt pośredni, taki jak latanie lub dzielenie się naczyniami.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Jak wszystkie bakterie z gatunku Trepnoma, Bejel charakteryzuje się przebiegiem kilku faz. Głównym objawem są otwarte rany skóry. Pierwotne zmiany chorobowe występują w miejscu wniknięcia bakterii i często nie są bezpośrednio widoczne. Po okresie inkubacji trwającym do trzech miesięcy, kąciki ust chorego ulegają zakażeniu.

Mniejsze zmiany pojawiają się na błonie śluzowej jamy ustnej. Wrzody łatwo krwawią. Czasami widoczne rany pojawiają się w okolicy odbytowo-płciowej lub na krtani. Zmiany skórne i zajęcie kości są możliwe, ale nie są szczególnie częstymi objawami we wczesnych stadiach. W pierwszym etapie zwykle nie ma to wpływu na ogólny stan pacjenta.

Utajony etap infekcji następuje po około sześciu do dziewięciu miesiącach. Dotknięte są długie rurkowate kości piszczelowe i kości twarzy kości nosowej. Występuje proliferacyjne, deformujące zapalenie okostnej. Występują wrzodziejące zmiany skórne lub większe wady skóry. Czasami infekcja postępuje latami i kończy się oszpeceniem ubytków tkanki. W przeciwieństwie do „prawdziwej kiły” oszczędza się centralny układ nerwowy i serce.

diagnoza

Rozpoznanie kiły endemicznej wymaga mikrobiologicznego wykrycia bakterii Trepnoma pallidum. Podczas rutynowych badań tkanki lub, w większości przypadków, nie można zidentyfikować cienkich bakterii. Zwykle do wykrycia patogenu wymagana jest mikroskopia w ciemnym polu lub specyficzna mikroskopia fluorescencyjna.

We wczesnej fazie choroby obecne są przeciwciała, które są potwierdzane za pomocą testu hemaglutynacji Treponema pallidum i testu fluorescencyjnego wchłaniania przeciwciał Treponema. Odróżnienie od „prawdziwej kiły” jest możliwe tylko w specjalnym laboratorium. W przypadku pacjentów z kiłą endemiczną rokowanie jest znacznie lepsze niż w przypadku pacjentów z „prawdziwą kiłą”.

Komplikacje

W przypadku endemicznej kiły może wystąpić wiele komplikacji. Po kilku tygodniach patogeny rozprzestrzeniają się po całym organizmie, wpływając także m.in. na węzły chłonne. W fazie wtórnej dochodzi do wysypki i czasami ciężkich zmian kostnych, jelitowych i oponowych.

W trzeciorzędowej fazie endemiczna kiła powoduje dalsze zapalenie kości i serca. Ewentualne zapalenie aorty znacznie zwiększa ryzyko tętniaka. Rzadko powstają tak zwane dziąsła. Guzy te mogą pojawiać się zewnętrznie na skórze, a także wpływać na narządy wewnętrzne i szkielet.

Charakteryzuje się również postępującym spadkiem osobowości, który często trwa latami i jest nieodwracalny. W pierwszym i drugim etapie choroba jest również wysoce zaraźliwa. U zakażonych kobiet patogen może przenikać do zarodka w czasie ciąży i prowadzić do wrodzonej kiły u dziecka. Jeśli endemiczna kiła nie jest leczona, nawet po latach może doprowadzić do śmierci. Dlatego w przypadku podejrzenia kiły wskazane jest natychmiastowe skonsultowanie się z lekarzem.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Jeśli dana osoba ma nietypowe rany na skórze, należy zasięgnąć porady lekarza. W przypadku nawrotu ran lub wzrostu częstości ich występowania konieczna jest wizyta u lekarza. Istnieje ryzyko przedostania się zarazków do organizmu przez otwarte rany, co może prowadzić do dalszych chorób. W przypadku wystąpienia ogólnego złego samopoczucia, zawrotów głowy lub osłabienia fizycznego należy skonsultować się z lekarzem.

Powtarzające się zapalenie kącików ust powinno zostać wyjaśnione, zbadane i leczone przez lekarza. Jeżeli kąciki ust ponownie pękną w ciągu kilku tygodni lub miesięcy, wskazane jest zasięgnięcie porady lekarza. W przypadku objawów śluzówki jamy ustnej lub zmian w strukturze skóry należy skonsultować się z lekarzem. Rany w okolicy krtani są uważane za nietypowe i powinny zostać zbadane przez lekarza.

Często stan ogólnego samopoczucia pogarsza się stopniowo. Wizyta u lekarza jest wskazana, gdy tylko w życiu codziennym zauważone zostaną zmiany w pogorszonym stanie ogólnym. W przypadku bólu kości, wewnętrznego niepokoju lub niejasnego poczucia choroby należy skonsultować się z lekarzem. W przypadku problemów emocjonalnych, zwiększonego stresu lub uporczywego uczucia depresji, należy skonsultować się z lekarzem.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Kiła endemiczna to infekcja bakteryjna. Podobnie jak większość innych infekcji, leczenie wymaga przede wszystkim ukierunkowanej antybiotykoterapii. Leczenie antybiotykami trwa co najmniej dwa tygodnie u pacjentów z kiłą endemiczną.

Penicylina jest stosowana jako lek. W przypadku łagodnej choroby w początkowej fazie często wystarczy jednorazowe podanie preparatów typu depot. Pomimo rosnącej oporności bakterii patogeny wywołujące endemiczną kiłę nie są jeszcze oporne na penicylinę. Jeśli pacjent jest nadwrażliwy na penicylinę, zamiast leku stosuje się makrolidy i tetracykliny.

W przypadku ciężkiej choroby na późniejszym etapie leczenia zachowawczego kiły endemicznej kontynuuje się dłużej. Podczas terapii bakterie często rozkładają się na masową skalę. Z tego powodu możliwa jest reakcja Herxheimera z ostrymi objawami zatrucia. Po antybiotykoterapii często dochodzi do poważnych ubytków tkanek, które można później skorygować lub zrekonstruować w trakcie operacji plastycznej.

Perspektywy i prognozy

Rokowanie u pacjentów z kiłą endemiczną zależy od różnych czynników, ale nie można go wiarygodnie przewidzieć w indywidualnych przypadkach. Ogólnie wczesne rozpoczęcie leczenia ma pozytywny wpływ na rokowanie w przypadku kiły endemicznej. Ponadto decydującą rolę odgrywa ogólny stan zdrowia pacjenta i warunki higieniczne.

Jeśli chory szuka pomocy medycznej we wczesnym stadium endemicznej kiły, często można kontrolować chorobę za pomocą leków. Ponieważ powikłania są możliwe w dowolnym momencie, nawet podczas odpowiedniej terapii, bardzo ważne jest ścisłe monitorowanie pacjenta przez lekarza.

Po zakończeniu leczenia antybiotykami często utrzymują się wyraźne defekty w tkance chorego. W takich przypadkach chirurdzy plastyczni zrekonstruują odpowiednie obszary, jeśli jest to pożądane i możliwe. Jednak często występują blizny lub inne widoczne z zewnątrz wady, których nie można już naprawić.

Rokowanie w przypadku kiły endemicznej bez odpowiedniego leczenia jest stosunkowo złe. Dzieje się tak, ponieważ choroba zakaźna dotyka z czasem różne obszary organizmu i czasami prowadzi do śmierci pacjenta kilka lat po zakażeniu. Wcześniej osoby dotknięte chorobą cierpią na endemiczną kiłę z powodu licznych dolegliwości, które poważnie ograniczają jakość życia i mogą powodować nagłe powikłania.

zapobieganie

Nie jest jeszcze znana szczepionka zapobiegawcza przeciwko treponema. Z tego powodu profilaktyka w przypadku endemicznej kiły ogranicza się do unikania bliskich kontaktów społecznych w opisanych obszarach i poprawy warunków higienicznych.

Edukacja na temat choroby i jej przenoszenia jest uważana przez naukowców za najważniejszy krok zapobiegawczy. Patogen powinien zostać wyeliminowany z zagrożonych grup populacji poprzez poprawę opieki medycznej.

Opieka postpenitencjarna

W przypadku tej choroby osoba dotknięta chorobą jest przede wszystkim zależna od bardzo szybkiej diagnozy, a następnie leczenia mającego na celu złagodzenie choroby. Brak wczesnej diagnozy może prowadzić do poważnych powikłań i znacznego pogorszenia objawów, tak że wczesne wykrycie tej dolegliwości jest zwykle na pierwszym planie w tej chorobie.

Im wcześniej choroba zostanie rozpoznana, tym zwykle lepszy jest dalszy przebieg. W większości przypadków chorobę leczy się lekami, głównie antybiotykami. Podczas przyjmowania antybiotyków upewnij się, że dawkowanie jest prawidłowe i że są one przyjmowane regularnie. Nie należy ich również przyjmować razem z alkoholem, ponieważ może to znacznie osłabić efekt.

W większości przypadków należy je przyjmować przez kilka dni po ustąpieniu objawów, aby całkowicie złagodzić objawy w dłuższej perspektywie. W przypadku dzieci szczególnie rodzice muszą zadbać o ich prawidłowe i regularne przyjmowanie. Dalsze działania pooperacyjne zwykle nie są konieczne, chociaż oczekiwana długość życia osoby dotkniętej chorobą zwykle nie ulega skróceniu w przypadku szybkiego leczenia.

Możesz to zrobić sam

Kiła endemiczna przebiega fazowo, z wieloma powikłaniami, zwłaszcza w późniejszych stadiach. We wczesnych stadiach choroba nie wykazuje prawie żadnych objawów, ale w tym czasie jest wysoce zaraźliwa. Ponieważ w przeciwieństwie do prawdziwej kiły, do przeniesienia patogenu nie jest wymagany kontakt seksualny, całe pole społeczne pacjenta jest zagrożone.

Fakt ten jest zwykle bardzo stresujący dla osoby zainteresowanej. Ponadto nie jest powszechnie znane istnienie nie-wenerycznej postaci kiły. Rozpoznanie kiły często wiąże się zatem ze stygmatyzacją. Pacjenci wstydzą się swojej choroby, co wzmaga cierpienie psychiczne.

W takiej sytuacji poszkodowani powinni dołączyć do grupy samopomocy. Można się z nimi również skontaktować przez Internet. Pacjenci cierpiący emocjonalnie nie powinni bać się konsultacji z terapeutą.

Nie ma wielu dostępnych środków samopomocy przeciwko fizycznym konsekwencjom choroby. Jednak niezwykle ważne jest, aby osoby dotknięte chorobą nie przejmowały się i piły wystarczająco dużo, aby zrekompensować utratę płynów spowodowaną biegunką. Ponadto lek należy przyjmować zgodnie z zaleceniami, a wszystkie kontrolne badania należy faktycznie przeprowadzić.