Plik Koronarografia to inwazyjne badanie naczyń serca w celach diagnostycznych lub terapeutycznych. Jest również znany jako badanie tętnic wieńcowych. Koronarografia ma największe znaczenie i wartość informacyjną w przypadku wszystkich zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych.
Co to jest koronarografia?
Tradycyjna koronarografia to obrazowa metoda obrazowania tętnic wieńcowych, czyli tzw. Naczyń wieńcowych. Te strumienie krwi trwale dostarczają do mięśnia sercowego składniki odżywcze i tlen. Celem badania jest uwidocznienie wnętrza tych drobno rozgałęzionych naczyń krwionośnych, czyli światła.
Oprócz środków kontrastowych w tym celu stosuje się również promieniowanie rentgenowskie, dzięki czemu można zidentyfikować i leczyć zwężenia w czasie rzeczywistym. To zwężenie tętnic wieńcowych jest najczęstszą przyczyną tak zwanej choroby wieńcowej i zawału serca. Stopień dyskomfortu i upośledzenia czynnościowego w zawale serca zawsze zależy od stopnia zwężenia. Możliwe są wszystkie stadia pośrednie, od bezobjawowych mikrozawałów po ciężkie zawały pełnościenne zakończone zgonem.
Dzięki konwencjonalnej koronarografii można precyzyjnie określić rozległość i skutki zwężeń w tętnicach wieńcowych. Badanie przeprowadza się za pomocą cewnika lewego serca. Znaczenie diagnostyczne badania cewnika serca ocenia się jako wysokie lub bardzo wysokie. Zabieg może być przeprowadzany ambulatoryjnie lub stacjonarnie jako rutynowa interwencja lub jako część diagnostyki doraźnej w przypadku podejrzenia zawału serca.
Funkcja, efekt i cele
Koronarografia jest badaniem często przeprowadzanym w Niemczech, więc dostępne są wystarczające dane empiryczne, aby przeprowadzić ukierunkowane i bezpieczne badanie. Sprawdził się zarówno w zapobieganiu ciężkim chorobom serca, jak i w nagłej terapii choroby niedokrwiennej serca i może być wielokrotnie powtarzany, jeśli jest to wskazane ze względów medycznych.
Koronarografię wykonuje się w warunkach sedacji i bólu w znieczuleniu ogólnym częściowym lub krótkim. Faktyczna realizacja zawsze zależy od stanu pacjenta. Wytyczne medyczne zapewniają wystandaryzowane procedury wykonywania badań cewników sercowych. Chociaż mogą występować pewne różnice w zależności od obrazu klinicznego, podstawowa procedura każdej selektywnej koronarografii jest początkowo taka sama. Po badaniu palpacyjnym lewej tętnicy pachwinowej wykonuje się małe nacięcie skalpelem, które umożliwia powolne przemieszczanie lewego cewnika serca z tego miejsca do aorty zstępującej pod kontrolą RTG.
Po ustawieniu cewnika we właściwej pozycji, środek kontrastowy jest nakładany natychmiast, również przez cewnik. Środek kontrastowy jest obecnie bardzo szybko rozprowadzany wraz z przepływem krwi w tętnicach wieńcowych, a proces ten jest dokumentowany na kilku zdjęciach rentgenowskich. Zastosowana metoda to tak zwana fluoroskopia rentgenowska.
W krótkich odstępach czasu wykonuje się kilka zdjęć rentgenowskich, które pozwalają również na przedstawienie bijącego serca. Dzięki temu lekarz może dokładnie obserwować drogę środka kontrastowego przez tętnice wieńcowe w czasie rzeczywistym i oceniać ewentualne zwężenia pod względem kształtu i wielkości. Dokumentacja na płycie CD, wideo lub DVD sprawdziła się od czasu wprowadzenia procesu. Ponieważ dzięki temu materiałowi zdjęciowemu dokładna analiza może mieć miejsce nawet po rzeczywistym badaniu.
Szczególnie w przypadku skomplikowanych ustaleń bardzo pomocna okazała się dokładna ocena materiału obrazowego. Klasyfikacja TIMI służy do dokładnej oceny przepływu wieńcowego za pomocą koronarografii. Ten system dzieli przepływ krwi w naczyniach wieńcowych na 4 stopnie. Stopień 3 oznacza nieograniczoną, pełną perfuzję. W stopniu 2 krążenie krwi jest już częściowo ograniczone, w stopniu 1 część środka kontrastowego gromadzi się już przed zwężeniem, aw najgorszym stopniu 0 nie dochodzi już do perfuzji, w tym przypadku środek kontrastowy nie przenika poza okluzję.
Z terapeutycznego punktu widzenia nadmuchiwany balonik lub cienka druciana siatka, tak zwany stent, można przepchnąć do przodu przez cewnik w celu przywrócenia przepływu krwi do zwężenia. W przypadku rozszerzania balonu balon jest usuwany ponownie po pęknięciu zwężenia, stent pozostaje na zwężeniu i podtrzymuje zwykle kruchą ścianę naczynia od wewnątrz.
Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Pomimo rutynowej koronarografii nigdy nie należy lekceważyć ryzyka i niebezpieczeństw. Do najczęstszych działań niepożądanych należą reakcje nietolerancji na środki kontrastowe, urazy naczyń podczas zabiegu lub powikłania sercowe, takie jak migotanie komór lub asystolia, które są nagłymi przypadkami medycznymi, które zagrażają życiu i wymagają intensywnej opieki.
Zator centralny może prowadzić do udarów, gdy zakrzepy są wprowadzane do krwiobiegu. Wtórne krwawienie, krwiaki lub infekcje to inne niespecyficzne zagrożenia związane z koronarografią. Uszkodzenie nerwów podczas zabiegu może skutkować trwałymi zaburzeniami wrażliwości. Nie należy też lekceważyć stosunkowo dużego narażenia na promieniowanie jonizujące, które stanowi zagrożenie zarówno dla pacjenta, jak i dla personelu medycznego i pozamedycznego.
Ołowiany fartuch i ołowiane rękawiczki chronią lekarza przed dużą częścią tego promieniowania podczas zabiegu, ale pewnej ilości promieniowania rozproszonego nie da się uniknąć. Korzyści medyczne znacznie przewyższają zagrożenia związane z możliwym ryzykiem. Obecnie istnieją dobre alternatywy dla konwencjonalnej koronarografii u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka. Angiografia wieńcowego rezonansu magnetycznego działa całkowicie bez szkodliwych promieni rentgenowskich poprzez spin jądrowy, a wyniki są prawie równoważne z wynikami konwencjonalnej koronarografii. Inną alternatywą jest nieinwazyjna koronarografia z wykorzystaniem tomografii komputerowej.
.jpg)
