Przeciwciała monoklonalne

Używany przez przeciwciała monoklonalne Innymi słowy, oznacza to białka produkowane przez bardzo specyficzną linię komórkową lub klon komórkowy. Ich specyficzne właściwości obejmują to, że mają tylko jedną determinantę antygenową. Produkcja materiału używanego do immunizacji sięga do pojedynczego limfocytu B.

Co to jest przeciwciało monoklonalne?

Gdy tylko antygen zostanie wykryty przez skierowane na niego przeciwciało i utworzy z nim połączenie, nazywany jest epitopem. Zwykle na powierzchni wirusa, bakterii lub innego patogenu na epitopie znajdują się różnorodne struktury, które reagują z bardzo specyficznymi przeciwciałami i tworzą system obronny organizmu. To tworzy całą mieszaninę przeciwciał, w tym różne limfocyty B do tworzenia czopków, które są następnie aktywowane i namnażane.

Limfocyty B są częścią białych krwinek i same są zdolne do wiązania przeciwciał w organizmie. W związku z tym stanowią istotną część układu odpornościowego. Są nośnikami informacji potrzebnej do powstania reakcji przeciwnej i mogą przekształcić się w komórki plazmatyczne po aktywacji przez egzogenne antygeny, które następnie wytwarzają wystarczającą ilość przeciwciał.

Z drugiej strony przeciwciała monoklonalne są wysoce specyficzne tylko wobec pojedynczej determinanty patogenu i dlatego są wytwarzane z limfocytów B przy użyciu techniki hybrydomy. Tutaj przeciwciała monoklonalne są tworzone przez fuzję komórek między limfocytami i komórkami nowotworowymi, dzięki czemu te ostatnie mogą dzielić się w nieskończoność. To z kolei umożliwia hodowlę i ostatecznie skuteczność w lekach i antybiotykach, gdy tylko ludzkie przeciwciała monoklonalne z. B. być stosowane przeciwko chorobom zakaźnym. Takie przeciwciała byłyby również pomocne w diagnozowaniu guzów, dzięki czemu zdegenerowane komórki mogą być wykrywane przez zmodyfikowaną powierzchnię.

Efekt farmakologiczny

Aby zdiagnozować patogeny, konieczne jest określenie pewnych cech układu odpornościowego. Można je zobaczyć na powierzchni. Gdy tylko organizm wykorzysta swój układ odpornościowy do rozpoczęcia reakcji obronnych, limfocyty B są ożywione do produkcji przeciwciał. Tworzy to zbiór przeciwciał o różnych właściwościach, podczas gdy odpowiedni podział tworzy z kolei klon komórek B, którego przeciwciała reagują na możliwy antygen.

Do wytwarzania przeciwciał monoklonalnych wykorzystuje się metodę opracowaną przez laureatów Nagrody Nobla Cesara Milsteina i Georgesa Köhlera i opublikowaną wspólnie z Nielsem Jerne w 1975 roku. Dzięki opracowanej przez nich metodzie możliwe było specyficzne wyprodukowanie określonego typu przeciwciał, co z kolei umożliwiło hodowlę w probówce, co jest możliwe nie tylko w dowolnej ilości, ale także o bardzo specyficznych właściwościach przeciwciał, które z kolei mogą być wykorzystane w Odpowiednie są leki. W wyniku tego procesu komórki odpornościowe są silniejsze i mogą również przetrwać jako hodowla stosowana. Ponieważ fuzja komórek nowotworowych i odpornościowych powoduje znacznie nieograniczone tempo wzrostu, ta komórka jest znana jako komórka hybrydomy.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Gdy tylko zdegenerowane komórki B ze stałą zdolnością do dzielenia się łączą się z komórkami B, które tworzą przeciwciała, powstają przeciwciała monoklonalne, które są genetycznie identyczne. Takie hybrydomy są strukturalnie identyczne i mają na celu jedynie rozpoznanie bardzo specyficznej cechy, stąd określenie „monoklonalne”.

Produkcja w dziedzinie farmacji jest bardzo trudna, a badania są głównie testowane na myszach. Zwierzęciu wstrzykuje się antygeny w celu wywołania immunizacji. Szczególnie interesujące są limfocyty B w śledzionie, które są hodowane jako komórki i poddawane fuzji z komórkami szpiczaka. Te ostatnie to te zdegenerowane limfocyty, które tworzą guzy.

Enzym, który hybrydyzuje kwas nukleinowy, powoduje następnie utworzenie komórek hybrydowych. Amalgamacja nieśmiertelnych komórek nowotworowych i limfocytów B podczas ich wytwarzania przeciwciał daje ogromną ilość, która następnie jest hodowana jako kolonie komórek poprzez selekcję różnych klonów komórkowych i wielokrotne tworzenie tego samego przeciwciała. Można je wykorzystać właśnie do terapii medycznej, np. B. do diagnozowania czynników rakotwórczych i guzów. Przeciwciała monoklonalne są obecnie również stosowane w leczeniu odrzucenia przeszczepu.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Zagrożenia i skutki uboczne

Stosowanie przeciwciał monoklonalnych zostało udowodnione klinicznie od kilku lat i stanowi nowy i rozwijający się obszar w rozwoju farmacji. B. Wypróbowano i przetestowano szczepionki pasywne, na przykład surowice odpornościowe na jad węży, immunoglobulinę tężcową lub antyoksynę naparstnicy.

Złożona mieszanina i produkcja takich przeciwciał nie odbywa się z samej krwi, ale jako molekularna biologiczna synteza białek. Do produktów leczniczych nadaje się tylko immunoglobulina G, ponieważ ma kształt litery Y, co ułatwia rozwój przeciwciał.

W terapii przeciwnowotworowej przeciwciała monoklonalne mają na celu rozpuszczenie zdegenerowanych komórek, a tym samym zablokowanie szlaków sygnałowych czynników wzrostu, w tym tworzenia nowych naczyń krwionośnych.Jeśli terapia nie odpowiada, komórki B można następnie usunąć z krwi pacjenta za pomocą wlewu rytuksymabu.

Nawet w chorobach stawów, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, antygeny wyzwalają i nasilają procesy zapalne, co ostatecznie prowadzi do rozpuszczenia tkanki kostnej i stawowej. Przeciwciała tworzą nową równowagę, która w szczególności interweniuje w proces zapalny.

Wreszcie, zastosowanie przeciwciał monoklonalnych znajduje również zastosowanie w diagnostyce mikrobiologicznej. W ten sposób można lepiej rozpoznać i wykryć infekcje pasożytnicze, bakteryjne lub wirusowe, ponieważ patogeny mogą je zidentyfikować.

Rekombinowane składniki czynne są zatwierdzane do leczenia tylko wtedy, gdy terapia była wcześniej nieskuteczna i konieczne stały się środki modyfikujące chorobę. Istnieje ryzyko, że leczenie może prowadzić do zwiększonej liczby nowych infekcji. Dzieje się tak, ponieważ podczas gdy przeciwciała monoklonalne rozpoznają określone struktury białek naśladując je, same pozostają białkami, które są podawane tylko w infuzji lub wstrzyknięciu przez lekarza. Występujące reakcje to działania niepożądane w miejscu wstrzyknięcia, w tym B. Reakcje skórne lub alergie.