Opanowanie

Jako część Opanowanie pacjent otrzymuje lek uspokajający i uspokajający. W ten sposób można kontrolować lęki i reakcje stresowe. Najczęściej sedację stosuje się w ramach premedykacji anestezjologicznej iw tym przypadku stopniowo przechodzi ona w znieczulenie ogólne.

Co to jest sedacja?

W przypadku sedacji lekarz podaje pacjentowi środek uspokajający. To uspokajający lek, który reguluje w dół funkcje ośrodkowego układu nerwowego. Należy od tego odróżnić leczenie środkiem uspokajającym. Takie środki uspokajające to leki przeciwlękowe i odprężające leki psychotropowe z tej samej grupy leków. W najszerszym sensie teoretycznie można je również stosować do sedacji.

Z reguły jednak stosuje się je w małych dawkach i stosuje się je w szczególności w celu odprężenia w sytuacjach konfliktowych i skurczach mięśni. Nie należy również mylić znieczulenia z sedacją. Pacjentów znieczulonych nie można wybudzać na czas znieczulenia. Z drugiej strony, pacjenci poddani sedacji zwykle nie śpią. Zwykle następuje płynne przejście między sedacją a znieczuleniem.

Oznacza to, że pacjent jest najpierw uspokajany, a następnie przechodzi z sedacji do znieczulenia. Oprócz środka uspokajającego lekarz często podaje lek przeciwbólowy. W takim przypadku mówi się też o sedacji przeciwbólowej. Oprócz sztucznych substancji do uspokojenia dostępne są również substancje czysto ziołowe. Ziołowe formy sedacji wykorzystują substancje dostępne bez recepty, a nawet mogą być wykonywane samodzielnie.

Funkcja, efekt i cele

Sedacje mają na celu uspokojenie pacjenta. Niepokój jest jednym z najczęstszych objawów towarzyszących wielu chorobom psychicznym i fizycznym. Środek uspokajający łagodzi tego rodzaju niepokój i może sprzyjać zasypianiu. Na przykład osoby zagrożone samobójstwem lub pacjenci z ciężką psychozą otrzymują standardowo sedację.

W przypadku psychoz sedacja może powodować dystansowanie się od odpowiednich lęków. Środki uspokajające podawane w dużych ilościach powodują, że pacjent prawie całkowicie traci przytomność. Eliminuje to również obawy pacjenta. W tym kontekście środki uspokajające są ważną pomocą przed operacjami. W tym kontekście lekarz mówi również o premedykacji anestezjologicznej w przypadku sedacji. Ale są również podawane przed zabiegami terapeutycznymi i diagnostycznymi. Poziom stresu przed zastosowaniem środków uspokajających byłby często zbyt wysoki. Pacjenci poddani lekkiej sedacji nadal reagują, ale nadal odczuwają ulgę w stresie. W przypadku silnego bólu można również podać środki uspokajające.

Sedacje odgrywają szczególną rolę w medycynie ogólnej intensywnej terapii. Na przykład, jeśli pacjent ma być wentylowany, byłoby to prawie niemożliwe bez głębokiej sedacji. Środki wentylacyjne zwykle nie są tolerowane przez organizm nie poddany sedacji. Seditiva różni się dawkowaniem i rodzajem leku w zależności od przeznaczenia. Forma podania zależy również od przeznaczenia, a przede wszystkim rodzaju środka uspokajającego. Większość środków uspokajających podaje się jednak doustnie lub dożylnie. Oprócz benzodiazepin, takich jak diazepam, do sedacji dostępne są leki przeciwdepresyjne, takie jak trazodon, narkotyki, takie jak propofol i barbiturany, takie jak fenobarbital. Można również stosować neuroleptyki, takie jak prometazyna i opioidy, takie jak morfina.

Ogólnie, agoniści receptorów alfa-2-adrenergicznych, tacy jak klonidyna, są obecnie wykorzystywani głównie do sedacji. Jednak w indywidualnych przypadkach stosuje się leki przeciwhistaminowe typu H1, takie jak hydroksyzyna lub czysto ziołowe środki uspokajające, takie jak waleriana. Im głębsza sedacja, tym dłużej trwa. Aby osiągnąć głęboką sedację, konieczna jest odpowiednio wysoka dawka. Aby dokładnie zaplanować dawkę, głębokość i czas trwania sedacji związanej z konkretnym środkiem uspokajającym, lekarze zazwyczaj stosują skalę Richmond Agitation Sedation Scale lub Ramsey Score.

Wytyczne DGAI mogą również określać ramy dla środków uspokajających. W szczególności wytyczna S3 jest obecnie stosowana do koordynowania działań. W przeciwieństwie do wyniku Ramseya, wytyczne te zapewniają prawie stuprocentową niezawodność.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Przedawkowanie środków uspokajających może prowadzić do całkowitej utraty przytomności. W pewnych okolicznościach zjawisko to może być celowe. W innych przypadkach przejście na znieczulenie ogólne jest niepożądane i stwarza ryzyko dla nieprzygotowanego lekarza. Aby tego uniknąć, lekarz musi z wyprzedzeniem podjąć odpowiednie środki ochronne. Głębokie sedacje zwykle odbywają się pod intensywnym nadzorem lekarza.

Przede wszystkim powinno to zminimalizować ryzyko wyłączenia odruchów ochronnych pacjenta poprzez sedację lub wywołanie depresji oddechowej i krążeniowej. Jednym z problemów związanych z długotrwałym podawaniem środków uspokajających jest tolerancja.Po pewnym czasie prowadzi to do odporności i lekarz musi zwiększyć dawkę leku, aby utrzymać pożądaną głębokość sedacji. Przy długotrwałym stosowaniu środki uspokajające również niosą ze sobą wysokie ryzyko nadużywania i uzależnienia. Wyjątkiem w tym przypadku są neuroleptyki, które nie są związane z potencjałem uzależniającym. Przy głębokiej sedacji istnieje ryzyko zapaści krążenia i zatrzymania oddechu z powodu całkowitej utraty przytomności.

Z tego powodu szczególnie głębokie sedacje wymagają zwykle dodatkowej wentylacji i podtrzymania układu sercowo-naczyniowego katecholaminami. Z reguły pacjent musi wyrazić pisemną zgodę na planowaną sedację. Wyjątkami w tym kontekście są pacjenci z skłonnościami samobójczymi i psychotami. W pojedynczych przypadkach środki uspokajające nie przynoszą oczekiwanego efektu. Podawanie środków pomocniczych powoduje niekiedy jeszcze większy niepokój u pacjenta. W skrajnych przypadkach osoby poddanej sedacji nie można już prowadzić i kontrolować.