Plik Medycyna sportowa jest bardzo specjalną specjalnością medyczną, która jest interesująca lub istotna tylko dla określonej części populacji. W skrócie można powiedzieć: czym ginekolog dla kobiet, lekarz medycyny sportowej dla profesjonalnych sportowców (i nielicznych sportowców amatorów, których na to stać). Istnieje wiele chorób i dolegliwości związanych ze sportem, w przypadku których sportowiec wolałby oddać się w ręce eksperta w przypadku wątpliwości. Równocześnie jednak medycyna sportowa na dużą skalę zajmuje się teorią.
Co to jest medycyna sportowa?
Można powiedzieć: Medycyna sportowa zajmuje się kwestiami medycznymi związanymi z ćwiczeniami i sportem. W związku z tym dotyczy nie tylko diagnozy lub organów, jak inne dyscypliny, ale także bada znaczenie aktywności fizycznej (lub bierności) dla zdrowia i wydajności.
W Niemczech medycyna sportowa to nie tylko wieloletnie specjalistyczne szkolenie, ale także interdyscyplinarne dodatkowe wyróżnienie zdobywane na kursie: specjalista medycyny sportowej jest więc w większości przypadków przede wszystkim internistą lub ortopedą, a jako kolejną specjalizację nabywa się medycynę sportową Kwalifikacja.
Zabiegi i terapie
Oprócz badań nad chorobami związanymi z brakiem ruchu lub uprawianiem sportu, istnieje wiele specyficznych obrazów klinicznych, które mogą doprowadzić pacjenta do lekarza sportowego.
Pacjenci ci to oczywiście całe spektrum profesjonalnych sportowców, do których lekarze medycyny sportowej są zazwyczaj bezpośrednio udostępniani jako lekarze stowarzyszeni lub zespołowi. Ponadto medycyna sportowa może być również interesująca dla sportowców-amatorów, jeśli cierpią na bardzo specyficzne dolegliwości związane ze sportem lub mogą i chcą pozwolić sobie na środki profilaktyczne, takie jak test mleczanowy lub indywidualne porady treningowe.
Typowe schorzenia atlety to schorzenia ortopedyczne układu kostnego, takie jak łokieć tenisisty, jego odpowiednik łokieć golfisty, kolano biegacza lub piłkarza, kciuk narciarza, nos boksera czy uszy dzwonka. Złamania zmęczeniowe spowodowane stałymi jednostronnymi obciążeniami lub oznakami zużycia stawów, jak w chorobie zwyrodnieniowej stawów, mogą również wchodzić w zakres medycyny sportowej, jeśli występują w związku z aktywnością fizyczną.
Skargi związane ze sportem z innych dziedzin medycyny, np Przewlekłe zmęczenie spowodowane przetrenowaniem, problemy z sercem spowodowane zbyt dużym lub niewystarczającym treningiem, niedokrwistość biegacza lub hemoglobinuria marszowa i wiele innych może prowadzić do wizyty u lekarza sportowego. Cechą charakterystyczną wszystkich tych chorób jest to, że w zasadzie można je leczyć również w innej specjalności, zwykle z priorytetem: łokieć tenisisty od ortopedy, złamanie marszowe od chirurga urazowego, problemy z sercem od kardiologa i tak dalej.
Jednakże, ponieważ chirurdzy i interniści w większości przypadków w tym kraju mają do czynienia ze starszymi pacjentami i mają odpowiednio mało zajęć z młodymi sportowcami i często niedostatecznie rozumieją sport, wielu sportowców z ich dolegliwościami prędzej czy później woli pójść do lekarza sportowego. Tak więc „leczenie człowieka” jest tu bardziej odmienne niż „leczenie choroby”.
Ponadto wyjątkowym atutem medycyny sportowej jest cały obszar profilaktyki i porad treningowych: pozbycie się niezdrowych pozycji i sekwencji ruchowych, wskazówki i pomoce pozwalające uniknąć nawrotów kontuzji sportowych, opracowywanie planów treningowych, monitorowanie struktury formy i tak dalej. Tutaj z kolei specjaliści medycyny sportowej pokrywają się z niemedycznymi naukowcami zajmującymi się sportem.
Diagnostyka i metody badań
Procedury diagnostyczne i badawcze Medycyna sportowa początkowo są takie same jak w internistyce i chirurgii: na podstawie pomiarów krwi, takich jak hemoglobina, można rozpoznać rozwój niedokrwistości w wyniku wysiłku, wartości elektrolitów wskazują na niekorzystny bilans płynów, na zdjęciu rentgenowskim widać złamania lub nieprawidłową postawę, a to szczególne pole często staje się szybkie wymagana jest bardzo specjalna diagnostyka obrazowa, taka jak CT i MRI.
Oczywiście, podobnie jak w całej medycynie, decydującym przewodnikiem po możliwych przyczynach dolegliwości oraz możliwej lub koniecznej dalszej diagnostyce jest wywiad. Oznacza to prostym językiem: w najlepszym przypadku lekarz sportowy naprawdę wie o sporcie i związanych z nim, czasem bardzo wyjątkowych, a także rzadkich dolegliwościach i dlatego może je bardzo precyzyjnie opisać, aby dojść do możliwych diagnoz, które podejmuje lekarz rodzinny. Ostatnio coś słyszałem podczas nauki.
W dziedzinie badań, porad treningowych i profilaktyki, elementy fitness, takie jak bieżnia czy ergometr rowerowy, odgrywają główną rolę, za pomocą których można „symulować” stres atletyczny na odpowiednim poziomie. W „warunkach laboratoryjnych” można wykonywać parametry krążenia, takie jak tętno i ciśnienie krwi, ale także inwazyjne pomiary wartości krwi, takie jak mleczan, za pomocą których można dobrze określić i monitorować indywidualną wydolność fizyczną podczas treningu.
.jpg)
