Terapia traumy

Termin uraz wywodzi się z języka greckiego i oznacza „ranę”. Plik Terapia traumy leczy uraz psychiczny lub emocjonalny lub psychotraumę.

Co to jest terapia traumy?

W psychologii trauma nazywana jest raną psychiczną. Trauma pojawia się jako somatyczna reakcja na przytłaczające wydarzenia.

W psychologii trauma nazywana jest raną psychiczną. Trauma pojawia się jako somatyczna reakcja na przytłaczające wydarzenia. Osoby, które doświadczają nadzwyczajnych sytuacji, takich jak znęcanie się, przemoc, wypadki, choroby zagrażające życiu, operacje i stany wojenne, mogą rozwinąć objawy traumy lub zespół stresu pourazowego.

Terapia traumatyczna stara się wyrwać osoby dotknięte chorobą z czaru ich traumatycznych doświadczeń i skutecznie leczyć typowe objawy stresu z nimi związane, aby umożliwić im ponowne prowadzenie swobodnego i w dużej mierze nieobciążonego życia.

Funkcja, efekt i cele

Światowa Organizacja Zdrowia opisuje traumę jako stresujące psychicznie wydarzenie, które wynika z katastrofalnej, nadzwyczajnej sytuacji lub zagrożenia, które może być zarówno długotrwałe, jak i tymczasowe. Te doświadczenia prawie zawsze powodują trwałe zaburzenia u osób dotkniętych chorobą. Jednak nie wszystkie stresujące sytuacje prowadzą do traumy. To, czy stan ten wystąpi, zależy w wielu przypadkach od charakteru osoby dotkniętej chorobą i jej otoczenia społecznego, tego, jak przeżywa traumatyczne wydarzenie i czy jest w stanie je przetworzyć, czy nie.

Ludzie postrzegają traumatyczne przeżycie jako sytuację bliską śmierci fizycznej lub emocjonalnej, wobec której pozornie lub faktycznie są na łasce. Sytuacja ta wynika z okoliczności zewnętrznych i / lub innych istot ludzkich, na które osoba poszkodowana nie ma wpływu. Przykładem jest wściekłość młodzieży w liceum Albertville w Winnenden w 2009 roku. Zabił kilku uczniów, nauczycieli i przechodniów, zanim sam siebie osądził. Ci, którzy przeżyli, są nadal w trakcie leczenia traumatoterapeutycznego, ponieważ nie są w stanie pogodzić się z tym niezrozumiałym wydarzeniem, z którego tylko przypadkowo uciekli żywcem.

Niemal wszystkie ofiary traumy instynktownie chronią się poprzez mechanizm wewnętrznej separacji, dysocjacji, dzięki któremu są w stanie oddzielić od siebie różne obszary traumatycznego doświadczenia. Niektórzy ludzie są otwarci i czują potrzebę o tym porozmawiać. Są przytłoczeni powodzią myśli, obrazów i snów, w których wciąż na nowo przeżywają to wydarzenie. Te wspomnienia mogą być spowodowane dźwiękami, zapachami, kolorami, miejscami, obrazami, filmami, ludźmi lub określonymi sytuacjami.

Te wyzwalacze nazywane są z technicznego punktu widzenia wyzwalaczami. Nawet dziesięciolecia później mogą nagle wywołać reakcję łańcuchową reakcji somatycznych bez przypisywania ich przez osoby dotknięte traumą. Traumatyzujące wydarzenie jest trwale przechowywane w mózgu. Ten mechanizm ochronny ma na celu umożliwienie zainteresowanej osobie niezwłocznej reakcji na takie same lub podobne zdarzenia w przyszłości w celu uniknięcia niebezpieczeństwa. Inni cierpiący całkowicie oddzielają to, czego doświadczyli, od swojego życia i ignorują wszystko, co jest z tym związane. Opierają się na strategii zaprzeczania, ignorowania i wycofania emocjonalnego, aby zasugerować w ten sposób normalność, ponieważ postrzegają swoją traumę jako zakłócenie regularnego procesu.

To zachowanie jest mechanizmem ochronnym, który osoby dotknięte chorobą budowały przez lata, aby uniknąć powtarzających się urazów.W pewnym momencie postrzegają to zachowanie jako normalne i oczywiste, i tak są również postrzegane przez ich otoczenie społeczne, co nie wiedząc o tym, wzmacnia ich zrozumienie ich ról. Nawet osoby, które nagle doświadczyły ekstremalnych sytuacji, nie będąc ofiarami, mogą rozwinąć objawy traumatycznego stresu.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Traumatyczne doświadczenia zawsze wystawiają na próbę własną tożsamość, ponieważ osoby dotknięte chorobą nie mają wpływu na te zewnętrzne wydarzenia, które mają wpływ na ich życie. Nieprzetworzona trauma może mieć poważne konsekwencje, ponieważ mechanizmy ochronne stają się coraz bardziej niezależne.

Konsekwencjami mogą być depresja (dystymia), niezdolność do pracy, uzależnienia, zaburzenia dysocjacyjne, oziębłość emocjonalna, problemy behawioralne, zaburzenia przywiązania, zachowanie skrajnie kontrolowane i kontrolujące, unikanie (unikanie), agresywność (nadpobudliwość) i zespół stresu pourazowego. Tu właśnie pojawia się terapia traumy. Rozpoczyna się poradnictwem ogólnym, które może być krótko- lub długoterminowe. W przypadku poradnictwa krótkoterminowego ofiara zajmuje się tylko kilkoma aspektami doświadczenia. Doradztwo długoterminowe opiera się na tym, czego doświadczyliśmy krok po kroku, a także zapewnia ofiarom pomoc, aby mogli znowu normalnie radzić sobie z codziennym życiem.

Konsultacje traumoterapeutyczne rozpoczynają się w różnych punktach. W przypadku ostrych objawów oprócz terapii urazowej wskazana jest terapia lekowa z użyciem leków psychotropowych, uspokajających i przeciwdepresyjnych, nawet jeśli ich rozmieszczenie nie jest bezsporne. Leki te niezawodnie zmniejszają niepokój, wprowadzają w stan wyciszenia i blokują wychwyt zwrotny serotoniny za pomocą „selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny”. Chociaż substancje te są często pierwszym z wyboru, zwalczają jedynie skutki uboczne dolegliwości pourazowych, ale nie eliminują przyczyny.

Stosowanie leków psychotropowych ma sens tylko w połączeniu z terapią traumatyczną. To prowadzi do różnych podejść. Procedura psychoterapeutyczna pomaga w uporządkowany sposób przetworzyć traumatyczne doświadczenia, ograniczyć je lub rozwiązać. Proces psychoanalityczny polega na przekazywaniu i utrwalaniu traumatycznych przeżyć z pacjenta na terapeutę. Proces wyobraźni wykorzystuje głębsze poziomy świadomości i działa z podobnymi do snu przetwarzania obrazów. Podejście narracyjne bierze pod uwagę potrzebę skomponowania przez pacjenta historii w rozmowie.

Inne ważne podejścia to terapie behawioralne, które konfrontują ofiary z tym, czego doświadczyły (terapia ekspozycji), a także podejście do ekspozycji i restrukturyzacji. Ta skoncentrowana na snach terapia ma na celu złagodzenie stresujących wspomnień i ich osłabienie. Terapia Gestalt polega na izolowanym podejściu do umysłu, duszy i ciała. Przydatne mogą być również kreatywne podejścia (arteterapia). Ofiary traumy, które wykazują pewien psychologiczny opór wobec tego, czego doświadczyły, wykazują odporność.