Dihydrokodeina

Dihydrokodeina jest opioidem o działaniu przeciwbólowym i przeciwkaszlowym. Ma działanie przeciwbólowe 0,2 i jest stosowany głównie w leczeniu nieproduktywnego kaszlu drażliwego.

Co to jest dihydrokodeina?

Dihydrokodeina to lek z grupy opioidów, stosowany zarówno przeciwbólowo (uśmierzając ból), jak i łagodzący kaszel drażliwy. Siła przeciwbólowa dihydrokodeiny wynosi 0,2. Siła działania przeciwbólowego jest miarą działania przeciwbólowego leku, zwykle opioidu.

Jako substancję odniesienia stosuje się morfinę o działaniu przeciwbólowym 1. Zatem morfina ma pięć razy silniejsze działanie przeciwbólowe niż dihydrokodeina. Aby osiągnąć taki sam efekt przeciwbólowy, jaki byłby osiągnięty przy zastosowaniu jednego miligrama morfiny, należałoby podać pięć miligramów dihydrokodeiny.

Dihydrokodeina oparta jest na strukturze fenantrenu. Dihydrokodeina jest substancją stałą o barwie od białej do żółtawobiałej. Wzór chemiczny substancji to C18H23NO3, masa cząsteczkowa 301,4 g / mol. Dihydrokodeina jest pochodną morfiny i jest wytwarzana półsyntetycznie.

Dihydrokodeina jest chemicznie otrzymywana z kodeiny przez dwukrotne dodanie do niej wodoru. Dihydrokodeina jest słabo rozpuszczalna w wodzie. W gotowych produktach leczniczych jest najczęściej stosowany jako wodorowinian dihydrokodeiny. Tę sól dihydrokodeiny można rozpuścić w wodzie w stosunku 1: 4,5.

W Niemczech dihydrokodeina jest uważana za lek dostępny w sprzedaży i na receptę. Jest wymieniony w załączniku 3 ustawy o środkach odurzających. Jeśli kodeina jest zawarta w produkcie leczniczym o zawartości mniejszej niż 2,5% lub mniejszej niż 100 mg / jednostkę, jest to wydawane na receptę, ale nie jest wymagana recepta na środek odurzający. W tym przypadku również nie jest wymagana dokumentacja wymagana przez Ustawę o środkach odurzających.

Jeśli jednak dihydrokodeina jest przepisywana osobom uzależnionym od alkoholu lub narkotyków, recepta na narkotyk jest niezbędna, aby zapobiec nadużyciom.

Efekt farmakologiczny

Dihydrokodeinę podaje się doustnie w postaci tabletek, kapsułek, tabletek o przedłużonym uwalnianiu i kropli. Po podaniu doustnym szybko wchłania się w jelicie. Efekt pierwszego przejścia jest bardzo wyraźny w przypadku dihydrokodeiny, co oznacza, że ​​biodostępność ogólnoustrojowa wynosi tylko dwanaście do 34%.

Maksymalne stężenie w osoczu dihydrokodeiny występuje po 1,6 do 1,8 godziny. Jest w stanie przenikać przez barierę krew-mózg i barierę łożyskową. Dihydrokodeina przenika również do mleka matki. Metabolizm dihydrokodeiny zachodzi w wątrobie (wątroba). Część substancji jest wydalana w postaci niezmienionej z moczem. Dihydrokodeina ma okres półtrwania w osoczu średnio około czterech godzin.

Działanie dihydrokodeiny polega na wiązaniu się substancji z receptorami opioidowymi. Dzięki tej więzi tłumi ośrodek kaszlu i odczuwanie bólu. Działanie przeciwkaszlowe zaczyna się około piętnastu do 30 minut po podaniu doustnym.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Dihydrokodeina jest stosowana głównie do tłumienia nieproduktywnego kaszlu drażliwego. Jednak jest również stosowany jako środek przeciwbólowy w umiarkowanie silnym bólu. Może być również używany do substytucji heroiny; jednakże takie zastosowanie jest dozwolone tylko w uzasadnionych wyjątkowych przypadkach. Metadon lub lewometadon są zwykle używane jako substytucja heroiny.

Pod względem przeciwbólowym dihydrokodeina jest stosowana głównie w leczeniu bólu stawów, bólu fantomowego, neuropatii i bólu pooperacyjnego. Siła przeciwbólowa dihydrokodeiny jest dwukrotnie większa niż siła przeciwbólowa kodeiny.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Zagrożenia i skutki uboczne

Niepożądane skutki działania dihydrokodeiny obejmują uspokojenie, euforię, zaburzenia przewodu pokarmowego (zwłaszcza zaparcia, nudności i wymioty), zmęczenie, zawroty głowy, zaburzenia snu, alergiczne reakcje skórne, takie jak świąd i wysypka, ból głowy, nadwrażliwość, zaburzenia widzenia i zwężenie źrenic (zwężenie źrenic) i obrzęk.

Skurcz moczowodu i zahamowanie odruchu mikcji mogą być również spowodowane skurczem mięśni gładkich spowodowanym przez dihydrokodeinę.

Nie wolno stosować dihydrokodeiny, jeśli występuje nadwrażliwość na dihydrokodeinę. Ponadto nie wolno go stosować w przypadku śpiączki, astmy oskrzelowej, niewydolności oddechowej, przewlekłego kaszlu, dysfunkcji wątroby, zapalenia trzustki, ciąży lub karmienia piersią.

IMAO nie powinny być stosowane w tym samym czasie co dihydrokodeina.Ponadto leków zawierających dihydrokodeinę nie należy podawać dzieciom poniżej czwartego roku życia.

Podobnie jak w przypadku wszystkich opioidów, istnieje również ryzyko niewłaściwego użycia dihydrokodeiny jako środka odurzającego. Stałe używanie może prowadzić do rozwoju tolerancji i uzależnienia.